We zijn thuis! Thuis....Thuis? THUIS!!!! Terug in Nederland, terug in Leiden,  inmiddels langzaamaan terug tussen onze eigen vertrouwde spulletjes, maar met een nieuw huisje eromheen. Terug tussen onze eigen vertrouwde vrienden, maar nu met babytjes erbij of een andere kleur haar. Terug op onze eigen vertrouwde werkplek, maar alles plots een jaar vooruit. En terug bij onze families, waar we sinds kort Cees opa moeten missen, maar waar er ook door ies dr zusje weer een prachtig nieuw mensje is toegevoegd; Julia. Er is veel gebeurd in een jaar, niet alleen bij ons. Maar ondanks al die veranderingen, ondanks dat we er ruim een jaar tussenuit gepiept zijn en hebben kunnen proeven van veel andere fantastisch mooie plekken op de wereld is dít nog steeds ons thuis. En wát een fijn gevoel is dat!  ÉÉN ENKELTJE VAN BEIJING NAAR HELSINKI ALSTUBLIEFT (DEEL 2)  Als we de grens over treinen van Mongolië naar Rusland besluiten we in Zuid Siberië nog even te stoppen in Irkutsk, voordat we aan de lange tocht naar Moskou beginnen.  IRKUTSK? Ja precies. Wij moesten ook even googelen hoor. Overal gelezen dat die plek de moeite waard is om uit te stappen, maar wat doe je daar dan? Nou, daar ga je naar het Baikalmeer. Want das het grootste zoetwatermeer ter wereld en sowieso het diepste meer ter wereld en ook niet geheel onbelangrijk, het is een mooie plek. Cees waagt een duik, waarbij hij in een te groot droogpak gehesen wordt en vervolgens een half uur lang steeds meer Baikalmeer naar binnen voelt druppelen. Én we bezoeken het allerslechtste museum allertijden, waar we in het 'wildlife' gedeelte depressief aangestaard worden door twee zielige zeehonden in een aquarium maat 'schoenendoos' en waar alle informatie over het meer uitsluitend in het Russisch verstrekt wordt. Tenzij je besluit een rondje museum te doen met Olga de reuzentolk, een soort juffrouw Bulstronk in een spijker- rok én blouse....maarja, die vonden wij een beetje eng. Ach, met het oog op toerisme halen de Russen misschien niet alles uit het meer wat erin zit, maar Cees spot op zijn avontuurlijke duik welgeteld 1 garnalenkreeftje, dus misschien ook wel. En wij vinden het allemaal prima. We zijn op weg naar huis en dan is een mooi houten hostel op een heuvel aan een meer, met voor het eerst sinds weeeeeeeken een zacht matras en dikke dekens een heerlijke tussenstop.  IN VOLLE VAART VOORUIT TERUG IN DE TIJD... Na Irkutsk gaat alles plots in sneltreinvaart. Letterlijk en figuurlijk. We brengen vier dagen in de trein door op weg naar Moskou en pakken daarmee een groot stuk van de bekende trans Siberië route, wat ons vooral een heel gedetailleerd beeld van de berkeboom oplevert. Eerlijk is eerlijk, er is weinig meer te zien dan dat. Op sommige momenten passeren we ineens wat dorpjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Donkerhouten huisjes met blauwe raamkozijnen, tuinen vol zonnebloemen en ouwe lada's. Een stilleven waar papa, mama en hun drie kinderen van de trein opgepikt worden door opa op zijn trekker en waar bomberjassen en gelig geblondeerd haar nog in de mode zijn.... EVEN GAUW DOOR MOSKOU Na vier dagen zondags luieren met spelletjes, boeken en instant aardappelpuree komen we aan in Moskou. We nemen afscheid van onze vierkant gebouwde treindame die de afgelopen dagen zo vriendelijk naar ons gromde als we een vraag hadden en springen zo het platform op; onze eerste voet op Europese bodem! Twee stappen verder staat een grijnzende Vlad(islav) ons op te wachten. We pikten hem en Tanya aan het begin van onze reis op toen ze stonden te liften in de Verenigde Staten en zij beloofde ons een mooie afsluiting van onze reis in Rusland. Dus slapen we in Moskou in hun hobbitflat en slepen ze ons in hooooog tempo de stad door. Want we hebben 'maar' twee dagen en er is zo veel te zien! Van indrukwekkende, nee  echt heel erg indrukwekkende metrostations tot een torentje bovenin het Kremlin, over het rode plein naar de St.Basils kathedraal met die bekende gekleurde slagroomtoefjes op het dak en natuurlijk naar het zwanenmeer, dat hier ooit in 1877 voor het allerallereerst in première ging in het Bolsjoj theater. Op een rondvaarboot drijven we de tweede avond door het centrum, langs de lichtjes van kerken, kathedralen en andere sjieke gebouwen waar Moskou zo barstensvol mee zit. We kijken onze ogen uit en concluderen, inmiddels toch met enig vergelijkingsmateriaal in zak, dat Moskou toch wel de meest bombastische stad is die we in ons leven tegen zijn gekomen. Fantastisch bombastisch! 25 KILOMETER MUSEUM Van Moskou treinen we met een gemiddelde snelheid van 200 km per uur naar Sint Petersburg, een stad die haast een museum op zich is. We slapen vlakbij Nevskiy prospekt, een brede straat die langs statige gebouwen leidt, prachtige delicatesse winkels, het Alexandrinsky theater waar ooit de Meeuw van Tsjechov een dramatisch slecht ontvangen eerste première beleefde, het eetcafé waar Pushkin (de grote Russische dichter) voor het laatst dineerde voor hij sneuvelde in een duel om zijn geliefde, langs wederom bombastische kathedralen en winkels vol matrushka poppen tot uiteindelijk de Hermitage aan ons voeten ligt. De plek waar het museum eigenlijk pas 'echt' begint. Dé Hermitage! Daar staat ie. Van 1762 tot 1917 het paleiselijke onderkomen van onder andere Peter de Grote en Catharina de Grote, nu zo'n 25 kilometer aan kamers vol kunst variërend van Egyptische sarcofagen tot werk van Picasso en zo'n beetje alles ertussenin. We stappen om 10:00 uur binnen met het plan een paar uur rond te lopen, maar strompelen natuurlijk pas rond 18:00 uur met flink wat kilometers in ons benen naar buiten... RUSSIA'S NEXT TOP MODEL? De grensovergang naar Finland, die we ook per trein doen, bezorgd ons nog even hete wangen en zwetende knieholtes, want Rusland is niet het makkelijkste land om in en uit te reizen. In Hong Kong wachtten we al eens 10 dagen op onze visa en in de treinen krijgen we te maken met behoorlijk norskoppige douaniers.  Nou hebben wij misschien niets te vrezen, maar inmiddels wel een hoop souverniers en cadeautjes in onze rugzakken verzameld, waaronder een verdacht uitziend dichtgeplakbande koker die aan de zijkant van Cees zn rugzak gebonden zit. Geinteresseerd bekijken de mannen ons Machu Picchu schilderij dat Cees met veel moeite uit de koker weet te peuteren. Er wordt een nog grotere nog strenger kijkende douanier bij geroepen. Of Cees dan ook even zijn rugzak wil openen, shit! De inhoud van Cees rugzak bestaat voornamelijk uit een ton duplo, een doos lego, een mapje met zo'n 40 illegaal gebrande dvd's en drie flessen Mongoolse wodka. Allemaal goedbedoelde cadeautjes voor thuis, maar wat vinden onze Russische vrienden daar van? Nou...vrij weinig. Want nog voor we ons zenuwachtig kunnen maken over hun reactie op de inhoud van Cees rugzak valt de blik van één van de douaniers ineens op Cees nieuwe Chinese hoed, je weet wel, zo'n 'prachtige' rieten punthoed. Er wordt wat gefluisterd tussen de mannen onderling en dan komt het verlossende woord.....(met een zwaaaaaaar Russisch accent) "Can we maybe borrow your hat to take pictures?"..........................Huh!? "Yes yes of course!" De strenge mannen verdwijnen gniffelend met hun mobiele telefoons in de aanslag naar het tussenstel voor een fotoshootje met een Chinees Russisch tintje. En wij? Wij hobbelen zonder verdere problemen Finland in....top! EIND GOED AL GOED En ja, in Helsinki is het vooral weinig doen, onze eerste euro's pinnen en aftellen tot de grote dag, de terugreis. Langzaamaan naartoe geleefd/getreind en dus ook precies goed zo. We hebben zin in het thuiskomen! Dus zitten we als twee ongeduldige kinderen onze laatste dagen uit met chocoladeijsjes eten in de Finse zon en fantaseren over thuis, over hoe het zal zijn iedereen weer te zien, over al het eten waar we naar uitkijken en hoe we in ons hoofd al haast onze route door de supermarkt uitgestippeld hebben, over hoe ons nieuwe huisje zal zijn en dat we alweer zo snel aan het werk kunnen, over dat we mazzelpikken zijn. Geen spijt van te kort of te lang, geen ziekenhuis van binnen gezien, niet overvallen of beroofd, geen 'had ik nog maar dit of was ik nog maar daar...' We zijn tevreden.  Man, wat zijn we tevreden! Dus op naar huis. Naar huis? Naar huis....Naar huis!!! Vliegveld mensen appeltaart een huis vol slingers armen die ons stevig vastpakken  en aldoor die ene vraag "hoe is het geweest?" Hoe is het geweest... Wat antwoord je daar na een jaar op? Dat het goed was. Heel heel ongelooflijk bijzonder ontieglijk gelukkigmakend goed! En dan nu een jaartje foto's plakken. Bedankt voor een jaar vol trouwe enthousiaste reacties, lieve berichtjes, fijne updates, lachende skypegesprekken, voor het uitzwaaien en op(ons)wachten en... nouja...achja... TIS FIJN OM TERUG TE ZIJN! Liefs uit Leiden cees en ies ps: eindelijk ook weer een foto update. Dus voor de mensen die liever plaatjes kijken: CHINA MONGOLIË en RUSLAND zijn compleet.