Na een onvergetelijke zeiltocht tussen COLOMBIA en PANAMA zetten we 12 juni voet aan wal, klaar voor onze tour. Want na ruim 50 uur bussen, vliegen we 15 juni van ECUADOR naar Santiago in CHILI, van waar we 17 juni naarAUSTRALIË vliegen. In Melbourne pakken we na een paar dagen een binnenlandse vlucht naar Sydney, waar we nu (as we speak) zitten te wachten op onze vlucht naar HONG KONG. We mogen wel zeggen dat we ons aardig meten met de gemiddelde rockband on tour. Maar dan zonder joelende meiden die hun bh's naar ons gooien, zonder eersteklas  vliegen en oke zonder het daadwerkelijke concert, maar hey! We hebben niks te klagen...  ....oke Cees had die joelende meiden wel leuk gevonden. Maar wat niet is kan nog komen. COLOMBIA Het land van koffie en cocaïne. Dus bussen we van checkpoint naar checkpoint door de groene heuvels van de koffiedriehoek, tot we aan de Caribische kust omarmd worden door de tropische warmte waar we zo naar uitgekeken hadden. Colombia is groener dan groen en ruiger dan ruig. En onze eerste stad, Cartagena, is prachtig! Huizen in alle kleuren van de regenboog, houten balkonnetjes, vrolijke dames is grote gele jurken met fruitschalen op hun hoofd, aquariums vol frisse limonade. We kijken onze ogen uit! Maar het zijn vooral onze neusgaten die centimeters groeien van verwondering als, bij iedere stap die we zetten, honderden nieuwe en verse fruitsoorten op ons afstuiven. Heerlijk! Welkom terug in de Cariben! FINDING DORY!.....OF DE GIDS? Apart, zo mag je onze eerste twee duiken in Colombia wel noemen.  Want beide keren vinden we onze duikgids terug in de boot, wat toch niet helemaal de bedoeling is als je de weg niet weet in zee. Maar hij laat ons twee keer achter met de boodschap "dat het allemaal maar te vermoeiend voor hem is, dat gezwem tegen de stroming in". En de tweede keer bewaart hij deze boodschap zelfs voor ín de boot, waar we dan toch enigzins gespannen aankomen met het idee dat we hem nu toch echt kwijt zijn. Maar goed, wij voegen ons bij de andere gids en maken alsnog twee mooie duiken. Vooral het wrak wat we tegenkomen is erg indrukwekkend, vol vissig leven en totaal begroeid met felgekleurd koraal en schelpjes. Daar doen we het voor! SLECHTE RUM Van Cartagena verplaatsen we ons naar hostel 'Casa Felipe' in Taganga. Eén van onze favoriete hostels tot nu toe, want we krijgen er tot ons verrassing een restaurant met Franse kok bij en dat levert natuurlijk veeeeeeel avondjes filet mignon op, lekker! Daarbij staan er ook nog eens twee altijd goedlachse praatgrage jongens achter de bar, wat deze plek avond na avond zo gezellig maakt dat we maar moeilijk afscheid kunnen nemen. Dus blijven we een week hangen -waarom niet?-  en maken we uitstapjes naar Tyrona national park, waar we voor het eerst een nacht in een hangmat slapen, en maken we de één na de andere mooie duik.  Onvergetelijk is onze eerste nachtduik, waarbij we met grote zaklampen in het pikkedonker de diepte in verdwijnen. Want stel je voor: overal om je heen het tikken van grote kreeften die snachts nieuwsgierig naar buiten kruipen en statig door het zand struinen, een puffer die zichzelf opblaast tot formaat skippybal, glibberige alen die ineens meer dan alleen hun kop naar buiten steken, inktvisjes en enorme uitgestrechte zeekomkommers. Het moment suprême volgt als we op het teken van onze gids allemaal tegelijk onze zaklamp dempen en onszelf plots omringd vinden door duizenden en duizenden kleine plankton lichtjes...SPEC TA CU LAIR!  Maar na een week moeten we terug naar Cartagena, want er wacht een boot op ons. Dus halen we twee flessen rum, één voor onszelf en één voor de jongens achter de bar, als bedankje. Het zijn twee verschillende soorten, dus zetten we de kennis van de barmannen nog even in bij het kiezen van hun eigen cadeautje; 'Zeg, welke van deze twee flessen is nou eigenlijk het lekkerst?' Antwoord: 'Beiden even slecht.' Hmmmm....we presenteren ons goedbedoelde cadeautje dus als twee boeren met kiespijn: 'Nou dan is deze dus voor jullie! Bedankt voor een leuke week!' Niet veel later wordt er op de deur geklopt. Roomservice, een giga pannenkoek met ijs, cadeautje van de jongens achter de bar...HA! En er vloeide die avond nog rijkelijk slechte rum. HIJS DE ZEILEN! Tien dagen zeilen van Colombia naar Panama en terug. Een waanzinnig vooruitzicht van kleine palmstrand paradijsjes, eindeloos snorkelen, verse vis en onze allereerste keer lang op een zeilboot. Als kapitein Federico zegt dat we aan boord mogen, staan wij dus aan het einde van die zin al grijnzend op de boot. Dit is weer zo'n droom die uitkomt. Samen met drie Australiërs, een Engelse jongen, twee andere Nederlanders, de kapitein en matroos Armando trekken we er die avond op uit en de dagen die volgen zijn niets minder dan wat we gedroomd hadden.  Tuurlijk, de eerste dag is even doorbijten. We varen twee dagen op open zee en dat is wennen. De kapitein schotelt ons de eerste dag dan ook noodlesoep voor, want 'dat gaat er makkelijk in én uit', nou dan weet je het wel. Ons eerste nachtje rammelt letterlijk aan alle kanten, de golven zijn als hoge heuvels die ons hoog op en diep neer duwen, zonder dat er ook maar een moment een ritme te ontdekken valt. Dus na onze eerste nacht is het stil bij het ontbijt, maar tegen lunchtijd heeft iedereen zichzelf bij elkaar geraapt en zitten we stilletjes om de tafel. 'Het lijkt wel alsof we net van een begrafenis komen' zegt Fleur en dat somt de sfeer van dag 1 wel aardig op... Maar vanaf hier wordt het beter. Dag 2 op zee kunnen we genieten van het uitzicht op zee en zee en zee en zee, overal waar we kijken is het tot aan de horizon water. Er zwemmen heel even dolfijnen met ons mee, maar verder is het alleen ons en ons bootje en das best heel gek. Eenmaal in Panama brengen we elke dag door bij een andere groep eilandjes van de Guna Yala (San Blas), dat in totaal uit ruim 360 eilanden bestaat. Bij het eerste eiland liggen we zelfs helemaal alleen. Voor heel even is dit ons eigen wereldje. Een wereldje dat niet verder rijkt dan het witte zand aan de overkant, de hoge palmen en het helder dan helderder water om ons heen. We zijn allemaal weer even kind, zwemmen en snorkelen de hele dag rondjes om de boot en drogen ons pas af als de kapitein ons roept. Er wordt drie keer per dag voor ons gekookt, de vis op ons bord komt zo uit het water en savonds kruipen we gerimpeld van de zee in onze hutje, wat een leven. NIÑOOOOOOO Terug aan land moeten we snel naar Santiago, de hoofdstad van Chili. Want dat is de plek waar ons vliegtuig naar Australië vertrekt. In Santiago slapen we twee nachtjes bij een familie die we via couchsurfing.com vinden. En zo bevinden we ons dus plots in een buitenwijk van Santiago, bij een professioneel schijdsrechter, zijn bloedmooie vrouw en hun twee-jarig dochtertje Sofia, die ons al snel tot niño en niña benoemt, wat zoiets als  jongentje en meisje betekent. Dus wisselen we twee daagjes toeristje spelen in de grote stad af met poppen spelen en dieren kleien. Een goed moment om onze opgekropte oom en tante gevoelens eindelijk weer even te kunnen botvieren. En dat waren er inmiddels nogal wat :) SO LONG FAREWEL ADIOOOOS EN CIAO En dan is het tijd voor het grote afscheid, na ruim tien maanden rondreizen laten we het Amerikaanse continent achter ons en stappen we voor 13 uur de lucht in. Normaal gaat er niks mis, deze keer bijna alles, wat voor de verandering ook wel eens leuk is. Zo moeten we vlak voor we opstijgen terug om keren om een 'zieke passagier' af te zetten. In werkelijkheid is het een bezopen man die eerst flink om zich heen kotst en zichzelf vervolgens opsluit in het toilet. Wat natuurlijk een rare volgorde is, dus dit levert ons een uurtje vertraging op. Ach...Achteraf misschien onze redding, want de overstap in Nieuw Zeeland wordt hierdoor erg krap. Dus als de baliedames daar er achter komen dat wij geen visums voor Australië hebben (oeps!) is er geen tijd te verliezen. Onze rugzakken zitten al in het vliegtuig, dus er zit niets anders op dan als een razende visums regelen. De dames bellen en praten als brugman, wat ons binnen tien minuten onze visa oplevert, die we niet hoeven te betalen, want 'geen tijd'. Opgelucht rennen we het tweede vliegtuig in, waar iedereen al klaarzit. Tjee, hadden we deze keer bijna zelf voor vertraging gezorgd. En wat een geluk dat onze tassen al ingeladen waren, anders hadden we misschien niet eens mee gemogen. Blijkt in Australië dat Cees zijn rugzak helemaal niet in dit vliegtuig zit! Wat een grap! De vliegmaatschappij beloofd de tas dezelfde avond nog thuis te bezorgen en Cees bedankt vriendelijk, want dit scheelt hem eigenlijk gewoon zijn eigen tas dragen. En alles komt vandaag zo verrassend makkelijk op zijn pootjes terecht dat wij alleen maar zo snel mogelijk het vliegveld willen verlaten, niet meer achterom kijken en snel Australië induiken, we made it! En Cees zn tas...natuurlijk ook! PAPIER MACHÉ EN PINDAKAAS In Australië brengen we vijf dagen bij Cees zn tante, Lynn, door in Ocean Grove, een stil dorpje aan zee in de buurt van Melbourne. Tijd voor dubbelzoute drop, stroopwafels en boterhammen pindakaas. Buiten regent het, binnen staat de kachel aan. En zo voelen we ons ver weg van huis even dichterbij dan ooit. Bij Lynns moeder duiken we tot ons ellebogen in de lijm als we met een groep oude dames papier maché-en. Wat natuurlijk hylarische momenten van herhaling herhaling HERHALING voor de vergeetachtigen en HEEL HARD PRATEN voor de dovigen oplevert. En uren rummicuppen, maar dat kunnen we met geen mogelijkheid van deze dames winnen. Plus dat één van de rummicupdames, 99jaar, iselin toevertrouwt dat ze Cees wel een mooie vent vindt, máár 'Don't worry, I'm on the pill'. Good times....good times... SYDNEY DOOR EEN INZOOMLENS Met een binnenlandse vlucht staan we in 1,5 uur van Melbourne in Sydney. De grote stad! Met het immens wonderlijk gebouwde Opera house, hoge wolkenkrabbers, eindeloze zee in zicht en grote harten. Wat is de Australische vriendelijkheid oneindig! Maar onze cameralens is stuk en dus zijn we genoodzaakt al dit groots vast te leggen door een inzoomlens, wat vele kleine stukjes grote stad oplevert. Maar ons hoofd zit vol totaalplaatjes. Na een nachtje hostel verkassen we naar het huisje van Petra en Vincent die vlakbij Sydney in Mona Vale wonen. Ook weer zo'n fijn 'voor-even-thuis' omringd door papegaaivogeltjes en tropische bomen. We bussen langs prachtige stranden naar het stadje Manly heen en weer om walvissen te spotten en haaien te staren. De laatste in een aquarium, de eerste in het echt, eindelijk! We krijgen alleen de ruggen en staartvinnen van een groep bultruggen te zien, maar het idee van de grootsheid die daar achter schuil gaat is wonderlijk en adembenemend. Prachtig om zo'n beest op een afstandje te volgen via het steeds weer omhoog spuwende water. Zo log en kalm en onverstoord op pad. En dan is het alweer onze laatste avond in Australië. Ons laatste avondje bij Petra en Vincent in surogaat Nederland. Dus bakken we brownies en drinken we appelcider. Geluk kan zo simpel zijn... Nieuwsgierig waar we nu zijn? Check onze kaart! Liefs, Cees en ies ps: FILMTIP  In zomaar een bus in Ecuador worden we verrast door 'My name is Khan'. Een film die ons beide aan het lachen maakt en tot tranen toe roert. Dus mocht je hem nog niet gezien hebben...