Cuzco is als een welkome warme omhelzing die ons soms zo stevig vastpakt dat ze ons letterlijk de adem beneemd als we heuvel op heuvel af door haar prachtige straatjes struinen. Een omhelzing die snachts even loslaat, waardoor we plots liggen te rillen in ons bed van de kou. Maar een omhelzing die er elke ochtend, zodra we naar buiten stappen, weer is en waarin we ons veels te thuis voelen. Het is dan ook heel heel moeilijk om Cuzco achter ons te laten...dus blijven we en blijven we en blijven we...in totaal vier weken hangen. HOE LAAT ZEI JE? Leuk! Cees' muziekleraar Alexis, heeft ons uitgenodigd om zondag om 12:30 bij hem en zijn familie te komen lunchen, dus staan we om 12:25 op zn Hollands netjes op tijd voor zijn deur...we hadden onderhand beter moeten weten. Als we om 13:00 op het punt staan om terug naar huis te keren komt Alexis aanrennen, hij was bij zijn oom thuis, want die heeft een betere keuken, met een blender enzo. Juist. Genoeg tijd om ons nog even door zijn huis rond te leiden, waar hij trots de ravage laat zien van het vrijgezellefeest (van zijn tante) dat gister in zijn huis plaats heeft gevonden. Met rood doorlopen ogen en een zware kater showt hij grijnzend plastic piemels in alle soorten en maten. Ja, piemels en piemelgrapjes zijn hylarisch. 13:15 - tijd om naar oom 'Blender' te gaan om van alles...te blenden. 13:40 - met ons handen vol potten en pannen met rauw eten gaan we naar een ander huis waar 'horno' op de deur staat. Dat betekent 'oven', dus dan weet je het wel.... 13:50 - hebben we zomaar een uurtje te doden tot het eten klaar is. Een goed moment om wat aan de kater van Alexis te doen. Dus slaan de mannen een paar biertjes achterover en vermaken we ons op een pleintje om de hoek van 'mevrouw Oven', waar toevallig een feest aan de gang is.  Nouja, toevallig. Er lijkt in Cuzco iedere week wel aanleiding tot een feesje. En meestal komt daar dan een groot goud kruis bij kijken, een heilige pop op een troon die ergens heen getild moet worden en dansende mensen in kleurrijke glinsterende pakken. Lang leve de Spanjaarden en hun kitscherige katholieke invloeden. Dit keer was er overigens ook een grote aap bij, maar we weten niet waarom.  14:45 - eindelijk! Tijd om het eten op te halen, maar niet voor Alexis zich bedenkt dat hij eigenlijk niks heeft om de hete ovenschotels in mee te nemen en we dus nog 10minuten een markt over struinen op zoek naar een papieren zak. 15:15 - de ovenschotels zijn binnen. Alexis houdt een taxi aan, huh? Blijken we aan de andere kant van de stad bij zn schoonmoeder te gaan eten, natuurlijk! 15:30 - drie uur na afgesproken tijd komen we aan bij schoonmoeder en vriendin, dekken we de tafel, klooien we nog even met een parasol en is het dan toch eindelijk tijd voor....lunch. Natuurlijk hebben we wél een leuke middag gehad, want we kunnen gelukkig al op het moment zelf lachen om de situatie. BLOKFLUITCONCERT Na twee weken muziekles is het zo ver! Alexis heeft besloten dat het tijd is voor Cees om op te treden, dat onze laatste avond in Cuzco daar het perfecte moment en het restaurant van schoonmoeder Luz daar de perfecte plek voor is. Een nieuw duo is geboren; Alexis op de gitaar en Cees op de blokfluit. Wat klasgenootjes van de Spaanse les, drie verdwaalde toeristen en natuurlijk ies in het publiek. Ennnn om het allemaal nog wat spannender te maken komt Alexis een uur later dan afgesproken aankakken, deze keer zónder kater, maar mét drie keer toegestane alcoholpercentage in zn bloed. Met dubbele tong houdt hij een zeeeeeeer uitgebreide speech, waarin hij vijf keer Cheese introduceert en toelicht dat hij zich wat verdrietig voelt omdat hij zijn hond vandaag moest laten inslapen. Achos. Na het (overigens succesvolle) concert, komen we er achter dat het niet om zijn eigen hond ging, maar om een willekeurige straathond. En meld hij dat hij eigenlijk verdrietig is omdat zijn relatie vandaag is stuk gelopen, dat dit nooit meer goed gaat komen en dat hij met deze zelfde vriendin absoluut kindjes gaat krijgen. Alexis is een beetje in de war. Misschien valt het afscheid van Cheese hem een beetje zwaar... SAMAI WASI II Ondertussen hebben we ons de afgelopen drie weken in een hostel gesetteld waar ze maar al te blij zijn met Queso en Leche. Kaas en Melk, zo noemen ze ons hier, want Cees lijkt op queso en dan leek het ons veel makkelijker om witte ies dan maar even Leche te noemen. De meiden van ons hostel vinden dit uiterst vermakelijk, maar onthouden onze namen direct en een vriendschap is geboren. We mogen zelfs mee naar het 'hostel volleybal tournooi', al kan dat natuurlijk ook met onze lengte te maken hebben gehad. Bij de inschrijving wordt er zonder met de ogen te knipperen gelogen dat wij ook in Hostel Samai Wasi werken en zo zitten we ineens met een rugnummer tussen een hoop rondvliegende ballen en hele Peruaanse support families, wat een gezelligheid. Ook hier is het weer veel wachten geblazen, want onze eerste twee tegenstanders komen nie opdagen. Dus spelen en verliezen we uiteindelijk één wedstrijd: topdag! QUESO! QUESO! Cees heeft na één middag kapot gaan nog niet genoeg -sporten op meer dan 3000m is niet te doen!- en besluit nog een avondje met school te gaan voetballen. Zijn entree op het voetbalveld is er één van David Beckam niveau. Niet persé omdat hij waanzinnig speelt, maar omdat hij lang en blond is en dus direct de aandacht trekt van ieder Peruaans meisje aan de kant. Terwijl ies van een afstandje gniffelend toekijkt waant Cees zich voor heel even een ware celebrity. Giegelende meiden drommen letterlijk om hem heen, verwachten allemaal één kus op de wang, want "dat hoort in Peru" en juichen alleen, maar dan ook echt alleen, als Cees aan de bal is; "Queso! Queso!" Wat een verwarrende, maar heerlijke ervaring voor onze Hollandse Cees. EN DAARNA? BUSSEN BUSSEN MET JE NEUS ERTUSSEN. Na vier weken nemen we met moeite afscheid van onze nieuwe Cuzco familie, de meiden van het hostel komen ons zelfs uitzwaaien op het busstation, slik...Maar we hebben heel wat uurtjes om uit te huilen, want we willen onze laatste weken in Zuid Amerika graag duikend doorbrengen. Dus bussen we ons een slag in de rondte. Van Cuzco naar Nasca, waar we in een vier persoonsvliegtuigje over gigantische tekeningen vliegen die ooit door de Inca's zouden zijn achtergelaten (Maar hoe? Waarom? Geen idee). Van Nasca via de hoofdstad Lima naar noord Peru, zand zand zand stof en zand. En als laatste nachtje Peru (15mei) een tweesterren hotel met uitzicht op de lokale vuilverbranding: Gefeliciteerd ies!  En tot slot van noord Peru zo....hup...Ecuador in.  En daar zijn we nu. Vanmorgen namen we de, voor nu even, laatste bus naar Cuenca. Zo'n fijne bus waar om 07:00 smorgens al van die donkere films vol seks en geweld aangezet worden, terwijl we om ons heen kiekeboe spelen met vierjarige kindjes. Ja, Zuid Amerika zit vol verrassingen! En met nog een beetje bussen hopen we volgende week aan te komen bij de noordkust van Colombia. Maarja, we hebben ook hele leuke flyers liggen met last minute aanbiedingen voor de Galapagos eilanden.... Wat het gaat worden? Dat vertellen we volgende keer. (want we hebben zelf ook eigenlijk geen idee) Tot snel, cees en ies