DAMN! Via de vriendschapsbrug stappen we zo de grens over Paraguay in. En kabam de op één na grootste dam van de wereld presenteert zich aan ons: Itaipu. Een gratis attractie, klaar voor het grote publiek! Dus delen wij de bioscoopzaal en introductiefilm met één gerimpeld vrouwtje en de tourbus plus live gids met twee Japanners. De Itaipu dam voorziet zo'n 90% van de Paraguyanen en 20% van de Brazilianen van energie. We rijden er langs, onderdoor en overheen en leren zo dat het inderdaad een hele grote dam is....Dat was het dan. SPAANSE SCHELDKANONNEN Via de ruïnes van Trinidad reizen we door naar de hoofdstad van Paraguay: Asunción. Hier betalen we maar liefst €4,- voor  de beste plaatsen in het voetbal stadion: Paraguay tegen Venezuela. Hoe ze hier geld op verdienen is ons een raadsel, want er zijn ongeveer net zoveel supporters als politie en ME. De wedstrijd op zich blijkt een hele gebeurtenis, want vanaf de aftrap zetten de supporters achter ons een scheldsessie in die pas stopt als het einde afgefloten wordt. De meest wonderlijke Spaanse scheldwoorden vliegen ons om de oren, vaak zo agressief dat we amper achterom durven kijken. Als iemand valt, als de coach van Venezuela buiten zijn lijntje komt, als de Venezuelanen water drinken, als Paraguay niet goed speelt, bij vrije trappen  gele kaarten....En dan is er nog die arme Venzuelaanse keeper, bedolven onder toiletpapier, 'aha, daaaaar is al het toiletpapier!' Ja, een hele belevenis, gelukkig wint Paraguay met 3-2! KOEIEN MELKEN In Asunción krijgen we een tip over een Duitser met een boerderij vlakbij Concepción. Hier blijven we vervolgens een week hangen om te vissen, koeien melken, varkens voeren en vooral heel veel te relaxen in een hangmat, op een stoel of in een grote band in het zwembad. Er loopt hier van alles rond, van getraumatiseerde brulaap tot blinde anaconda en papegaai met verlatingsangst, alles kan hier terecht. En dan zijn er nog de veeeeeeele kikkers van groot tot heel groot die zichzelf ongevraagd woonruimte toe eigenen in onze douche, wastafel, toilet en stortbak. Het is ongelooflijk maar waar, dit went! DAGEN DOBBEREN Vanaf Concepción pakken we op aanraden van de Duitse boer de Aquidaban; een vrachtboot die in vier dagen over de rio Paraguay naar een dorpje in het noorden vaart. Samen met de Australische Kat en Steve duiken we hut nummer 5 in, een piepklein kamertje met vier ieniemienie bedjes. Vier dagen eten we hetzelfde, áls we op tijd zijn! (Wanneer etenstijd is weet niemand). En een gemiddelde dag op de boot bestaat uit wakker worden als het licht wordt, ergens tussen alle spullen en eten een plekje in een hangmat, op een bankje of anders op de grond bemachtigen (koel briesje erbij is helemaal mooi meegenomen) om te lezen en babbelen met de locals, eens in de zo veel tijd acrobatiek in een stinkend toilethokje in een poging niets aan te raken, douchen onder een slang met rivierwater, bedenken waar je je blik op vestigd als links én rechts van je moeders hun borsten uit hun blouse trekken om overal om zich heen kinderen te voeden (in Paraguay kunnen langgerekte borsten zelfs een hoekje om!) en staren naar alle bezigheden aan de kant als we even stilliggen...een wonderlijke geweldige onvergetelijke ervaring, vooral omdat hut 5 de enige buitenlanders op de hele boot huisde en we dus niet anders konden dan ons onderdompelen in het Paraguyaanse bootleven...  'HOORDE IK DAAR EEN JAGUAR BRULLEN?' Vanaf de Aquidaban schieten we met een klein bootje nog twee uurtjes verder over de rivier, tot Estacion bilogica Tres Gigantes, een beschermd natuurgebied, waar we zonder officiële toegangspapieren uit de hoofdstad een stuk goedkoper kunnen verblijven dan met (jaja, wij begrijpen het reizen door Paraguay inmiddels helemaal!) Dus slapen we met zijn viertjes voor een zacht prijsje in twee gigantische kamers met veranda, van waaruit Cees met Steve pirañas vist én vangt, we een poging doen om door de jungle te wandelen, maar na het spotten van één miezerige vlinder al verslagen worden door de muskieten, en vervolgens stomverbaasd ontdekken dat we zonder moeite vanuit het huis de hele dag caimannen voorbij zien drijven en de meest prachtige vogels neer zien strijken. En dan valt de avond...vanaf de veranda genieten we met een wijntje in ons hand tussen de palmbomen door van een prachtige zonsondergang als we ineens een nieuw geluid horen, een soort gebrul. Terwijl Steve en Cees het geheel nog relativeren en rustig door schaken rennen Kat en ies al zenuwachtig naar beneden. En dan, drie seconden nadat de dames de deur achter zich dicht hebben getrokken gebeurt het ongelooflijke, maar dat waar we natuurlijk allevier stiekem vurig op gehoopt hadden, op een paar meter van het huis loopt er een heuse jaguar voorbij...en dat is echt bijzonder! Terwijl de mannen boven de zware voetstappen nog aan een wild zwijn linken, staan Kat en ies beneden als aan de grond genageld naar de grote gevlekte kat te staren. En dan gaat ineens alles in beweging, Cees en Steve worden naar beneden geroepen, alle zaklampen worden uit de kast getrokken en samen met al het personeel (alle drie!) rennen we naar buiten, de nacht in, op zoek...tot de schijnwerpers weer vinden...een grote luie kat staart ons van zo'n 15 meter afstand rustig aan. Best wel spannend, best wel super indrukwekend! Met open monden, en camera's die natuurlijk allemaal geen foto willen maken, staren we voor ons gevoel eindeloos naar de jaguar, die uiteindelijk heel rustig opstaat en met sierlijk passen de jungle insjokt...WAUW! TAXI!? Van het ene kleine bootje stappen we in het andere kleine bootje, op naar Bolivia! Er wordt ons van tevoren nog aangeboden om alvast een taxi voor ons te bellen, zodat we eenmaal in Bolivia direct door kunnen, maar wij vinden $150,- een beetje overdreven en besluiten dat we in Bolivia zelf wel vervoer kunnen zoeken...zoals altijd... ...alleen het eerste dorpje in Bolivia blijkt niets zoals 'altijd' te zijn. Met een kus op de wang worden we welkom geheten door een sergeant in korte broek. Hij vormt samen met 6 andere militairen, een hond, een half huis en een boot de militaire basis die deze kant van de rivier bewaakt en dat is dan ook meteen alles wat dit 'dorp' is. Dit is niet eens een officiële grensovergang, onze stempel krijgen we pas een dorp verder. Maar hoe komen we een dorp verder? Geen bussen, geen auto's, geen taxi, we zien niet eens een weg! Noodgedwongen bellen we uiteindelijk toch maar die dure taxi, waarop we nu dus drie uur moeten wachten... En dat is lang in deze hitte met een onafgebroken horde muskieten in de aanval. Gelukkig mogen we, nadat het ijs een beetje gebroken is, toch het gebouw van de militairen binnen om zo lang even in de schaduw te wachten. Maar de taxi komt niet. Dus bieden ze ons een kopje thee en een droog broodje en mogen we meekijken naar American Pie 6, een favoriet bij de jongens hier en weer een wonderlike situatie om onszelf in terug te vinden.  Als het al lang donker is krijgen we te horen dat de taxi vandaag helemaal niet komt, iets met problemen bij een checkpoint en de vraag of we een tent bij ons hebben. Omdat ons antwoord 'nee' is wordt er even later druk met stapelbedden en beddengoed gesleept, krijgen de dames een eigen kamertje (bij de mannen slapen is geen optie) en bevinden we ons even later onder dikke muskietennetten tussen snurkende militairen. We hoeven niets te betalen, maar misschien 'zouden we wat koekjes met de jongens kunnen delen'. De volgende dag gaat het wachten verder. Omdat er inspectie is moeten we wel buiten wachten, tot de hoge officieren weer weg zijn. De taxi is onderweg, nog twee uur!  De taxi is er bijna, nog één uur! En dan krijgen we te horen dat de taxi twee lekke banden heeft en weer is omgekeerd. Maar hij komt zekerweten vandaag, het gaat alleen wat langer duren. De moed zakt ons een beetje in de schoenen, is er wel een taxi onderweg? Het wachten gaat verder. We spelen hinds, kaarten, lezen onze boeken uit, werken onze dagboeken bij, zetten nog maar eens thee, ies stapt bijna op een dikke slang en als er een klein vliegtuigje met knipperende koplampen rakelings over het gebouw vliegt, worden we verzocht even onder het huis uit het zicht te gaan staan, want het vliegtuigje mag niet zien dat er toeristen via deze onofficiële grens het land binnen komen...pfffff hoe lang nog!? En dan! Na ongeveer 24 uur wachten, is daar plotseling de taxi! We springen letterlijk van blijdschap in de lucht, gaan nog even op de foto met onze militaire vrienden en duiken dan snelde auto in, haast een beetje bang om hem alsnog te missen, als dat kan....op weg naar het eerste echte dorp blijkt een hobbelig modderig dichtbegroeid zandpad, geen wonder dat de taximan moeite had om hier te komen! Tijdens de 3 uur durende rit zien we bij het ondergaan van de zon...capibara's, meer dan 30 caimannen, de meest prachtige vogels, een hert, vossen, kikkers, vleermuizen en tot slot een sterrenhemel met een maan, zo helder als we nog nooit gezien hebben. Hadden we dat geweten... ...voor zo'n safari hadden we zo, zonder twijfel, met zijn vieren $150,- neergeteld. Ach.... Tot over een maandje, liefs cees en ies ps: er zijn foto's van Paraguay!