Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld. Het einde van de wereld. Of het begin? Tja, dat ligt er natuurlijk aan van welke kant je het bekijkt. Heeft een ronde wereld een eind of een begin? Ach, het is (voor nu) zo zuidelijk als wij gaan en dus het einde van onze tocht naar het zuiden en tegelijk het begin van onze tweede helft. Jaja, we zijn alweer zo'n beetje op de helft. Laten we vandaag 'de rust' noemen. Tijd voor een update, vanaf de bank. BUENOS AIRES Fleurig kleurig vrolijk zonnig tango en gigantische steaks, we vallen direct midden in het goede leven. Niet dat we het hiervoor slecht hadden, maar eerlijk is eerlijk, een stad zoals Buenos Aires zijn we van Mexico tot Panama niet tegengekomen. En wat is het heerlijk om door de oude straatjes van San Telmo te slenteren, via plaza de Mayo de ellelange winkelstraat over te struinen op jacht naar een nieuw boek, straat na straat verrast te worden door nieuwe graffitikunst en voor het eerst sinds New York weer eens neer te ploffen in een bioscoop. Buenos Aires heeft het allemaal en wij kunnen ons er niet van losmaken...iedere middag oefenen we onze Spaanse koetjes en kalfjes vocabulaire bij het oude echtpaar om de hoek, dat vanuit een gat in de muur té lekkere broodjes en empañadas verkoopt. Iedere avond koelen we af met een kop thee of wijn in het grote open raam van onze kamer, vanwaar we de muziek van de straat horen, politieagenten hardhandig een tasjesdief tegen de grond zien werken en eindeloos kletsen met onze kamergenoten. En heeeeel rustigaan vinden we onze weg langs zo'n beetje alles dat er in Buenos Aires te zien is, van het graf van Evita, via een wankele wandeling na onbeperkt wijn bij een tangoshow, tot de Japanse zentuin die alles behave zen bleek te zijn.... BIENVENIDOS A LOS SUEGROS En dan is daar het weerzien met de ouders van ies, met wie we Buenos Aires in high speed dunnetjes over doen, waarna we met zijn vieren en een (deze keer witte) huurauto in een paar weken naar het zuiden gaan rijden. En dat is in het begin natuurlijk best even gek, want na vijf maanden met zijn tweetjes delen we onze reis ineens met Gert en Marion.  DE LEEGTE VAN ROUTA 3 Maar dat met zijn vieren reizen went snel. Met een auto vol rugzakken, drop, pepernoten en Hollandse kaas starten we onze reis richting het zuiden over de routa 3, die voornamelijk langs de oostkust loopt. Na een paar dagen door de leegte bikkelen maken we onze eerste onvergetelijke tussenstop in Puerto Madryn, waar we duiken met zeeleeuwen. De foto's spreken hopelijk voor zich, want hier hebben we geen woorden voor, behalve misschien zoiets als OOOOWAUW. Verder nemen we een afslag naar peninsula Valdes waar we voor het eerst pinguins zien én een heuse armadillo! Die laatste haalt met gemak de top 3 van onze rare beestenlijst, waar hij het net aan af moet leggen tegen de luiaard (Costa Rica). Na de pinguin warming up op Valdes zijn we op Punta Tombo klaar voor het grote werk; bijna een miljoen zwart witte geinige waggelaars stelen daar ons hart.  DE BIJNA LEEGTE VAN ROUTA 40 En dan rijden we van oost naar west dwars door het land om vervolgens via de routa 40 verder af te zakken. Ook de routa 40 biedt veeeeeel leegte, eindeloze pampa's vol droog gras, hier en daar verdwaalde groepen guanaco's (soort lama) en struisvogelachtigen en heel soms een Estancia met bijbehorende stukken grazend vlees. Hmmmm. Het enige, doch belangrijke, verschil met de routa 3 is dat op de routa 40 de stukjes asfalt mooi meegenomen zijn. Het merendeel van de tijd hobbelen we ons het heen en weer op een soort zanderige grindbak. Maar hey, ook dat heeft wel zijn charme. En ook routa 40 biedt leuke afslagen. Bij cueva de las manos wanen we ons even terug in het wilde westen van Utah, in El Chaltén rijden we te paard als echte gaucho's door groepen schapen de heuvels in en werken Cees en Gert zich door de snijdende wind en regen een weg naar de cerro Torre en in El Calafate staren we met open mond naar de wonderlijke Perito Moreno gletsjer, die haast wel wat weg heeft van een stel grote stukken blauw piepschuim, zo'n gekke verschijning! VUURLAND En dan rijden we in één dag, via twee grensovergangen (Chili in en weer uit) en een korte overtocht met een ferry,  plotsklaps de leegte uit en de bergen van vuurland in. Wat een verrassing! In het donker ariveren we in Ushuaia, waar we direct in bed duiken, morgen zien we wel hoe ons voorlopige einde van de wereld eruit ziet...Bergachtig, groen, zonnig, fris en waterig. Geen plotsklapse afgronden of een grote bakstenen muur, zelfs geen sneeuwig of ijzig polig landschap. Nee, als er geen cruises naar Antarctica aangeboden werden zou je nergens aan merken dat je zo zuidelijk zit. Met de boot het Beaglekanaal op halen we uiteindelijk 55 graden zuid, muy cool!  Verder maken we nog wat mooie wandelingen, waarvan we de eerste delen met een wonderlijk groepje mensen; de Spaanse Patricia die het enige stukje heuvelop hijgend beëndigd met de woorden 'this was the second time in my life that I went hiking', een stel vrolijke Paraguayanen, Colombianen en natuurlijk de gebruikelijjke hoeveelheid landgenoten; twee heren die hun leven delen in Thailand waar ze "goed verzorgd" worden door drie man personeel (quote: 'Ja, de tsunami was erg, maar het ergste was nog dat de touristen zo lang wegbleven'), tante zuurpruim (reactie op de enthousiaste uitleg van onze gids: 'Kletspraat!') en niet te vergeten Chris en Charlotte, die voor de afwissling eens flink wat positiviteit in het geheel gooiden. Deze laatste twee besloten we bij de eilandraad dan ook als enigen NIET weg te stemmen, met als prijs een extra wandeling naar Laguna Esmeralda, waar we toch nog stiekem wat sneeuwvlokken op ons neus kregen. Yes! En dan is het alweer tijd om omhoog te gaan rijden, Chili in, waar we Gert en Marion afzetten in Punta Arenas. Zij vliegen hier hiervandaan omhoog om na nog een paar dagen relaxen alweer richting huis te vertrekken.  En wij? Wij leveren 6 maart onze witte auto weer in, in Buenos Aires.  En alles daar tussen is nog een groot mysterie... Liefs, cees en ies