DANCING DOLPHIN WITH CRISPY NIPPLES Onze eerste avondjes in Honduras brengen we (natuurlijk!) door in een Duitse bierkelder, waar we savonds onder het genot van vazen bier bijkomen van het tempelslenteren en paardrijden. Het hostel delen we met o.a. een superleuk Amerikaans stel (Jack & Athena), maar ook met een merkwaardige dakbewoner; "You can call me Dancing Dolphin". Een 60+ hippie met een hangmat, 7 blenders en een asbak vol opgerookte joints, want hij drinkt graag verse sapjes. Of zoals Athena hem beschrijft: "O my god, this man is so tanned, it looks like he is wearing a brown leather jacket with crispy nipples on it!" Ies dr eerste ontmoeting met deze beste man vindt plaats bij het wisselen van de douche. Dancing Dolphin naar buiten, ies naar binnen, maar wat ligt daar? Vanaf het zeepbakje wordt ies toegelachen door twee rijen tanden. "Uhmm...sir you forgot your smile", roept ies door het hostel in een poging hem niet voor het blok te zetten. Maar Dancing Dolphin kent geen gene....en gelukkig maar! HOE DIEP KUN JE ZINKEN? Wij inmiddels 30 meter, want we zijn advanced padi duikers en trots! In Honduras brengen we ruim een week door op Roatan (Bay Islands). Hier gaat er letterlijk een nieuwe wereld voor ons open. Op de bodem van de zee groeien we in 9 duiken van niet alleen levenspartners naar ware buddy's. Daarbij ervaart Cees dat je ook op 30 meter diepte prima de slappe lach kunt hebben (stikstofnarcose?).  PURA VIDA! Omdat we wat langer dan verwacht in de Honduraanse zee blijven hangen, racen we door Nicaragua naar Costa Rica. Want we kunnen natuurlijk niet onze eerste Spaanse les te laat komen! In Costa Rica houden we nog een paar dagen 'vakantie' in Santa Elena, Monteverde. De plek waar we op 180 meter hoogte aan verschillende ziplines over het landschap zweven, in hoge bomen klimmen en onverwachts omringd door apen van een prachtige zonsondergang te genieten, galopperen op een muilezel, onderaan de Aranal vulkaan in het meest luxe hoStel tot nu toe slapen en als een gek over de rio Pacuare raften. Ies verlegt alles bij elkaar de afgelopen weken ongeveer 683 keer haar grenzen, maar nergens spijt van! Wat een leven; pura vida! ¡LA PANADERIA ESTA ABIERTA! En nu zitten we alweer ruim een week in Puerto Viejo op school, waar we ook inwonen, met een hoop Hollandse medestudenten. Cees zijn Spaans gaat zo hard vooruit dat hij al binnen een paar dagen een 'panaderia' opent (in de keuken van de school). Het brood hier is niet geweldig, dus zijn versgebakken broodjes gaan letterlijk als warme broodjes. Onze schoolgenootjes krijgen ze voor een vriendenprijsje, maar er worden inmiddels zelfs broodjes gelevert aan een koffietentje aan zee. Ies investeert en Cees en Oscar (a.k.a. Koekiemonster) schrijven een businessplan, doen research en staan om 6 uur op om te kneden en bakken. Tis een waar succes!  Het plan is om hier nog drie weken lessen te volgen, maar of we zo lang 'stil' kunnen blijven zitten...?Misschien wel, maar misschien dat we na oud en nieuw nog een week Panama pakken, we zien wel. Zo tussendoor de tropische regenbuien, felgekleurde vogels spotten, grote insecten vermijden, omgewaaide palmbomen rechtop zetten, zelfgeplukte sinaasappels persen, boekjes lezen in een hangmat onder een rieten afdakje en op ons slippers heen en weer slenteren, zouden we haast vergeten dat het eerst nog bijna Kerstmis is! Dus, als we jullie voor die tijd niet meer spreken alvast een Feliz Navidad en buen año nuevo! Laat ons vooral weten hoe de familiediners en het aftellen was! We missen Nederland (en vooral jullie), tussen alle fantastische ervaringen door, soms natuurlijk best een beetje. Liefs, cees en ies Ps: Lise