Lieve allemaal, Er is alweer een maand voorbij. Het vakantiegevoel maakt langzaam plaats voor het besef dat we nog lang niet terug naar huis gaan. Dat is soms even moeilijk, omdat er natuurlijk dingen zijn thuis die we missen. Maar het vooruitzicht naar nog tien maanden de wereld over struinen maakt ons vooral twee hele gelukkige mensen. We leven onze droom, reizen vol verwondering van ontdekking naar ontmoeting en nemen gulzig alles in ons op. En dat smaakt goed! En absoluut naar meer... Maar hieronder eerst nog even wat er gebeurt is sinds we een maand geleden onze auto inleverden in de VS. LIFTEND NAAR CANADA "Huh? Geen bussen? Maar hoe moeten we dan naar Canada?" Een stuk karton en een zwarte markerstift bieden de oplossing: 'North!' Duim omhoog en gaan. Het is tenslotte maar 350 kilometer en we hebben nog vijf dagen voor onze trein uit Winnipeg (Canada) vertrekt. We blijken maar 1 dag nodig te hebben. Want binnen een half uur stopt er een meisje dat ons naar de volgende stad brengt en nog twee uur liften en een vriendelijke rabbijn verder staan we in Winnipeg. Top!  Aldaar belanden we in een superhuiselijk hostel, waar we voor de verandering een paar dagen bijna niks doen. Beetje ijshockey kijken, foto's uitzoeken, boodschapjes doen, koken voor het huis en avonden vol bacardi cola. Iedere dag plaatsen we een nieuw A-4tje op de eettafel: "Cees is making lasagna tonight! Put your name down, everybody chips in". En de eettafel zit iedere avond voller. Op zn Hollands zegmaar supergezellig.  IJSBEREN IN CHURCHILL Na 48 uur treinen, want een autoweg gaat er niet heen, komen we aan in Churchill, een 'stadje' (dat 16 straten telt) aan de Hudson bay. Nat en koud, maar geweldig. Want op een mistige dag weten we toch drie ijsberen te spotten. Een matige score, maar wij zijn er berenblij mee. De tweede koude dag (gelukkig verkocht Wallmart ook winterjassen!) brengen we door tussen de sledehonden.  Eenmaal terug in Winnipeg pakken we alweer de trein. Deze keer dwars door het land, over de prairie en door de rocky mountains, naar Vancouver aan de west kust van Canada. GO CANUCKS GO! Als we in Vancouver aankomen tikken we via het hostel waar we slapen kaartjes voor een ijshockeywedstrijd op de kop. Mijn god, wat gaat dat er hard aan toe. De een na de andere speler wordt tegen de rand geramd en als er echt gevochten wordt gaan de handschoenen uit (er wordt NIET gestopt met vechten tot er een man gevallen is) en dit alles is 'gewoon' part of the game. Das wel even wat anders dan het tutterige gedrag van onze voetballers, die bij het minste of geringste al kermend op de grond liggen. Nee, niet hier. Hier krijg je twee proppen in je neus om het bloeden te stoppen en speel je door, wat een sport! De Vancouver Canucks winnen met 3-2, we leveren onze kaartjes in het hostel weer in voor gratis bier en burgers en vallen uiteindelijk zeer voldaan in slaap, cees boven en ies onder (want we hebben een kamer met een stapelbed). WINTERWONDERLAND "Krijg ik er ook sneeuwkettingen bij?", vraagt Cees vriendelijk als we onze (alweer blauwe) huurauto oppikken in Vancouver. "Sneeuwkettingen? Ik weet niet waar u van plan bent helemaal heen te rijden, maar ik verzeker u dat u geen sneeuw gaat tegenkomen." Prima, denken wij, want wat weten wij van Canada. Meer dan die meneer, zo blijkt, want we hebben de 9 dagen erop iedere dag sneeuw. De volgende ochtend in Glacier national park begint het al met een goeie sneeuwbui. Maar ook de dagen erop in Banff en Jasper national park ligt er een witte deken over het landschap. Hoogtepunten in deze dagen zijn de drie (alweer drie?) grizzlyberen die we spotten tijdens een prachtige autorit in de omgeving van Banff en het ronddobberen in een hotspring terwijl er dikke sneeuwvlokken op ons buik vallen. En ons autootje hield het goed.  WHALE WATCHING....? Onze laatste week in Canada beproeven we ons geluk op Vancouver island, waar we met een zodiac op zoek gaan naar walvissen. Alleen al de zodiac is een waanzinnige ervaring. Als we goed vaart maken stromen de tranen over ies dr wangen. Van de koude wind, maar vooral van het lachen. Het wordt een heftig ritje, want het water is onrustig, wat zegmaar als een hele hele hele hele hobbelige weg voelt. En we zien van alles...behalve walvissen. "One of those days", want alle dagen ervoor waren er zowel orca's als bultruggen gespot. De twee dagen erna vervolgens ook. Maar niet getreurd, want we mogen gratis nog een keer mee. En we hebben de tijd. Dus ondanks dat ies de dag na het zodiaccen het gevoel heeft dat ze van een trap gelazerd is, stappen we drie dagen later vrolijk nog een keer in. Deze keer is het veel kouder, maar de wind houdt zich koest, waardoor we ver om ons heen kunnen kijken en zoeken...en zoeken...en zoeken..."Yes, I think they have now realy left to Mexico." Perfect joh! Wij maandag ook!  DE VERLOREN JONGENS Vrijdag is ons laatste autodag en dus maken we vanuit Vancouver nog een mooie rit omhoog naar Whistler. Op weg pikken we Brandon op, een jongen die we in Winnipeg al ontmoet hadden. Het wordt een vrolijk weerzien, inclusief dansen in de sneeuw op rock and roll muziek en ademloos staren naar de drie zwarte beren die Brandon plots in de berm ziet staan. Ja, alweer DRIE beren. In Whistler wandelen we rond Lost Lake, waar Cees en Brandon een vlot kapen en besluiten het wandelen te laten voor wat het is. Al peddelend werken ze zich naar de overkant, waar hun gezang al veel eerder aangekomen was. En midden op Lost lake dopen de mannen zich om tot de lost boys. De verloren jongens... En wat is het fijn om ons iedere dag weer te kunnen verliezen in al dit moois. Als jullie dit lezen zitten we alweer (bijna) in Mexico, waarvandaan we rustigaan richting Costa Rica gaan reizen. We houden jullie op de hoogte. Kijk vooral nog even verder rond hier, er staan weer een hoop nieuwe foto's in alle mappen.  Hasta la basta! Cees en ies ps: we zijn ook heel nieuwsgierig hoe het met jullie gaat, dus schroom niet een reactie achter te laten die vooral over jezelf gaat :)