We zijn thuis! Thuis....Thuis? THUIS!!!! Terug in Nederland, terug in Leiden, inmiddels langzaamaan terug tussen onze eigen vertrouwde spulletjes, maar met een nieuw huisje eromheen. Terug
tussen onze eigen vertrouwde vrienden, maar nu met babytjes erbij of een andere kleur haar. Terug op onze eigen vertrouwde werkplek, maar alles plots een jaar vooruit. En terug bij onze families,
waar we sinds kort Cees opa moeten missen, maar waar er ook door ies dr zusje weer een prachtig nieuw mensje is toegevoegd; Julia. Er is veel gebeurd in een jaar, niet alleen bij ons. Maar ondanks al
die veranderingen, ondanks dat we er ruim een jaar tussenuit gepiept zijn en hebben kunnen proeven van veel andere fantastisch mooie plekken op de wereld is dít nog steeds ons thuis. En wát een fijn
gevoel is dat! ÉÉN ENKELTJE VAN BEIJING NAAR HELSINKI ALSTUBLIEFT (DEEL 2) Als we de grens over treinen van Mongolië naar Rusland besluiten we in Zuid Siberië nog even te stoppen in
Irkutsk, voordat we aan de lange tocht naar Moskou beginnen. IRKUTSK? Ja precies. Wij moesten ook even googelen hoor. Overal gelezen dat die plek de moeite waard is om uit te stappen, maar wat
doe je daar dan? Nou, daar ga je naar het Baikalmeer. Want das het grootste zoetwatermeer ter wereld en sowieso het diepste meer ter wereld en ook niet geheel onbelangrijk, het is een mooie plek.
Cees waagt een duik, waarbij hij in een te groot droogpak gehesen wordt en vervolgens een half uur lang steeds meer Baikalmeer naar binnen voelt druppelen. Én we bezoeken het allerslechtste museum
allertijden, waar we in het 'wildlife' gedeelte depressief aangestaard worden door twee zielige zeehonden in een aquarium maat 'schoenendoos' en waar alle informatie over het meer uitsluitend in het
Russisch verstrekt wordt. Tenzij je besluit een rondje museum te doen met Olga de reuzentolk, een soort juffrouw Bulstronk in een spijker- rok én blouse....maarja, die vonden wij een beetje eng. Ach,
met het oog op toerisme halen de Russen misschien niet alles uit het meer wat erin zit, maar Cees spot op zijn avontuurlijke duik welgeteld 1 garnalenkreeftje, dus misschien ook wel. En wij vinden
het allemaal prima. We zijn op weg naar huis en dan is een mooi houten hostel op een heuvel aan een meer, met voor het eerst sinds weeeeeeeken een zacht matras en dikke dekens een heerlijke
tussenstop. IN VOLLE VAART VOORUIT TERUG IN DE TIJD... Na Irkutsk gaat alles plots in sneltreinvaart. Letterlijk en figuurlijk. We brengen vier dagen in de trein door op weg naar Moskou en
pakken daarmee een groot stuk van de bekende trans Siberië route, wat ons vooral een heel gedetailleerd beeld van de berkeboom oplevert. Eerlijk is eerlijk, er is weinig meer te zien dan dat. Op
sommige momenten passeren we ineens wat dorpjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Donkerhouten huisjes met blauwe raamkozijnen, tuinen vol zonnebloemen en ouwe lada's. Een stilleven waar
papa, mama en hun drie kinderen van de trein opgepikt worden door opa op zijn trekker en waar bomberjassen en gelig geblondeerd haar nog in de mode zijn.... EVEN GAUW DOOR MOSKOU Na vier dagen
zondags luieren met spelletjes, boeken en instant aardappelpuree komen we aan in Moskou. We nemen afscheid van onze vierkant gebouwde treindame die de afgelopen dagen zo vriendelijk naar ons gromde
als we een vraag hadden en springen zo het platform op; onze eerste voet op Europese bodem! Twee stappen verder staat een grijnzende Vlad(islav) ons op te wachten. We pikten hem en Tanya aan het
begin van onze reis op toen ze stonden te liften in de Verenigde Staten en zij beloofde ons een mooie afsluiting van onze reis in Rusland. Dus slapen we in Moskou in hun hobbitflat en slepen ze ons
in hooooog tempo de stad door. Want we hebben 'maar' twee dagen en er is zo veel te zien! Van indrukwekkende, nee echt heel erg indrukwekkende metrostations tot een torentje bovenin het
Kremlin, over het rode plein naar de St.Basils kathedraal met die bekende gekleurde slagroomtoefjes op het dak en natuurlijk naar het zwanenmeer, dat hier ooit in 1877 voor het allerallereerst in
première ging in het Bolsjoj theater. Op een rondvaarboot drijven we de tweede avond door het centrum, langs de lichtjes van kerken, kathedralen en andere sjieke gebouwen waar Moskou zo barstensvol
mee zit. We kijken onze ogen uit en concluderen, inmiddels toch met enig vergelijkingsmateriaal in zak, dat Moskou toch wel de meest bombastische stad is die we in ons leven tegen zijn gekomen.
Fantastisch bombastisch! 25 KILOMETER MUSEUM Van Moskou treinen we met een gemiddelde snelheid van 200 km per uur naar Sint Petersburg, een stad die haast een museum op zich is. We slapen vlakbij
Nevskiy prospekt, een brede straat die langs statige gebouwen leidt, prachtige delicatesse winkels, het Alexandrinsky theater waar ooit de Meeuw van Tsjechov een dramatisch slecht ontvangen eerste
première beleefde, het eetcafé waar Pushkin (de grote Russische dichter) voor het laatst dineerde voor hij sneuvelde in een duel om zijn geliefde, langs wederom bombastische kathedralen en winkels
vol matrushka poppen tot uiteindelijk de Hermitage aan ons voeten ligt. De plek waar het museum eigenlijk pas 'echt' begint. Dé Hermitage! Daar staat ie. Van 1762 tot 1917 het paleiselijke onderkomen
van onder andere Peter de Grote en Catharina de Grote, nu zo'n 25 kilometer aan kamers vol kunst variërend van Egyptische sarcofagen tot werk van Picasso en zo'n beetje alles ertussenin. We stappen
om 10:00 uur binnen met het plan een paar uur rond te lopen, maar strompelen natuurlijk pas rond 18:00 uur met flink wat kilometers in ons benen naar buiten... RUSSIA'S NEXT TOP MODEL? De
grensovergang naar Finland, die we ook per trein doen, bezorgd ons nog even hete wangen en zwetende knieholtes, want Rusland is niet het makkelijkste land om in en uit te reizen. In Hong Kong
wachtten we al eens 10 dagen op onze visa en in de treinen krijgen we te maken met behoorlijk norskoppige douaniers. Nou hebben wij misschien niets te vrezen, maar inmiddels wel een hoop
souverniers en cadeautjes in onze rugzakken verzameld, waaronder een verdacht uitziend dichtgeplakbande koker die aan de zijkant van Cees zn rugzak gebonden zit. Geinteresseerd bekijken de mannen ons
Machu Picchu schilderij dat Cees met veel moeite uit de koker weet te peuteren. Er wordt een nog grotere nog strenger kijkende douanier bij geroepen. Of Cees dan ook even zijn rugzak wil openen,
shit! De inhoud van Cees rugzak bestaat voornamelijk uit een ton duplo, een doos lego, een mapje met zo'n 40 illegaal gebrande dvd's en drie flessen Mongoolse wodka. Allemaal goedbedoelde cadeautjes
voor thuis, maar wat vinden onze Russische vrienden daar van? Nou...vrij weinig. Want nog voor we ons zenuwachtig kunnen maken over hun reactie op de inhoud van Cees rugzak valt de blik van één van
de douaniers ineens op Cees nieuwe Chinese hoed, je weet wel, zo'n 'prachtige' rieten punthoed. Er wordt wat gefluisterd tussen de mannen onderling en dan komt het verlossende woord.....(met een
zwaaaaaaar Russisch accent) "Can we maybe borrow your hat to take pictures?"..........................Huh!? "Yes yes of course!" De strenge mannen verdwijnen gniffelend met hun mobiele telefoons in
de aanslag naar het tussenstel voor een fotoshootje met een Chinees Russisch tintje. En wij? Wij hobbelen zonder verdere problemen Finland in....top! EIND GOED AL GOED En ja, in Helsinki is het
vooral weinig doen, onze eerste euro's pinnen en aftellen tot de grote dag, de terugreis. Langzaamaan naartoe geleefd/getreind en dus ook precies goed zo. We hebben zin in het thuiskomen! Dus
zitten we als twee ongeduldige kinderen onze laatste dagen uit met chocoladeijsjes eten in de Finse zon en fantaseren over thuis, over hoe het zal zijn iedereen weer te zien, over al het eten waar we
naar uitkijken en hoe we in ons hoofd al haast onze route door de supermarkt uitgestippeld hebben, over hoe ons nieuwe huisje zal zijn en dat we alweer zo snel aan het werk kunnen, over dat we
mazzelpikken zijn. Geen spijt van te kort of te lang, geen ziekenhuis van binnen gezien, niet overvallen of beroofd, geen 'had ik nog maar dit of was ik nog maar daar...' We zijn tevreden. Man,
wat zijn we tevreden! Dus op naar huis. Naar huis? Naar huis....Naar huis!!! Vliegveld mensen appeltaart een huis vol slingers armen die ons stevig vastpakken en aldoor die ene vraag "hoe is
het geweest?" Hoe is het geweest... Wat antwoord je daar na een jaar op? Dat het goed was. Heel heel ongelooflijk bijzonder ontieglijk gelukkigmakend goed! En dan nu een jaartje foto's plakken.
Bedankt voor een jaar vol trouwe enthousiaste reacties, lieve berichtjes, fijne updates, lachende skypegesprekken, voor het uitzwaaien en op(ons)wachten en... nouja...achja... TIS FIJN OM TERUG TE
ZIJN! Liefs uit Leiden cees en ies ps: eindelijk ook weer een foto update. Dus voor de mensen die liever plaatjes kijken: CHINA MONGOLIË en RUSLAND zijn compleet.
En we zijn op weg! Over land richting huis. Met de trein schieten we van China dwars door Mongolië, Siberië en de Oerol, naar Moskou. De trein der treinen, het is zo ver, we zitten in de trans
Mongolië express! 31-07-2012 - HET BEGIN VAN HET EIND Afscheid van China; de massale drukte, de Chinese 'fans' met hun fotocamera's, het ge'nihou' en ge'sjiesjè' (hallo en dankjewel), het
onvoorspelbare eten, het gebaren en de vraagtekens, de huisjes met hun krullende puntdaakjes, het getoeter en gesmok, de geuren en kleuren van de hurktoiletten, een cultuur vol bombastische
bouwwerken, straatjes vol lampionnen...Kortom: afscheid van een wonderlijke wereld. Na een maand is het wel even genoeg voor ons en zijn we blij met het vooruitzicht naar Mongolië. Slapen in
gertenten? Yakmelk drinken? We weten weinig van Mongolië, maar hebben zin om opgeslokt te worden door haar leegte, ruimte en frisse lucht. Door ons treinraampje zien we hoe China met verve
gedag zegt. Dwars door indrukwekkende bergen treinen we het land uit. We mogen dan wel geen Chinees spreken maar de taal van de natuur is helder: "Kom nog eens terug, ik heb nog veel meer
moois te bieden..." 03-08-2012 - ULAAN BATAR EN DE VALSE START Eergister aangekomen in Ulaan Batar, de hoofdstad van Mongolië. We hebben twee weken om wat van het land te zien en
knutselen dus direct een 12 daagse tour in elkaar naar 'de Gobi' woestijn en terug. Zonder moeite vinden we twee Australische zusjes, Duitse Lukas en Japanse meneer Yoshiba, die daar ook wel zin in
hebben en zo zijn we vandaag dus klaar voor vertrek! Alleen denkt ies dr buik daar anders over. Een ochtend 'lange afstand kotsen' en 'polsstok hoog diareren' lijken even flink roet in onze plannen
te gooien. Maarrrrr met rijst, zout water en de strenge zorg van onze gids ('no cheating') zijn we de volgende ochtend alsnog, enigzins wiebelend op de benen, klaar voor vertrek. Lang leve de
Mongoolse medicijnen en een groep die bereid was een dag op ons te wachten! 04-08-2012 HOBBELEND DE LEEGTE IN... In onze Russische 'PIL', een grijs busje uit het Sovjet tijdperk, hobbelen we het land
in. De achterbanken staan gezellig tegenover elkaar gedraaid, bagage en kampeerspullen achterin en geen gordels te bekennen, dus we verwachten geen botsingen. Een vrij realistische inschatting
zonder wegen, tegenliggers, bomen en huizen in het vooruitzicht. Boogii is onze Engelssprekende gids en Ishka is onze niet Engels sprekende maar altijd vrolijke chauffeur. We maken een staartje
van het bekende Nadaam festival mee (lees: halfnaakte Mongoolse worstelaars), rijden door Terelj national park en eindigen de dag in onze eerste gertent, bij een Kazach familie. Wat betekent dat we
overladen worden met melkthee, allerlei zelfgemaakte lekkernijen (die allemaal wat weghebben van sterke geitenkaas) en voetballen met de kinderen tot de maan opkomt...ja, de maan! 05-08-2012 - GIJTEN
GAAN OOK IN BAD....SOMS! Het water is schaars, dus bereiden we ons voor op 12 dagen zonder douche. Maar voor de geiten is het feest, want zij móeten vandaag in bad. Nou kunnen we op dag 2 nog niet
echt jaloezie opbrengen voor 'zij die wél in bad mogen', maar hadden we wel jaloezie gevoeld, dan wordt dat direct de kop ingedrukt door het dramaaaaatische 'Blèèèèèè! Blurpblupblupblup! Bwèèèèè!'
dat ons smorgens tegemoet komt als we de ger uit stappen. Eén voor één wordt iedere geit aan vier poten onder gedompeld en dat is met gemak één van de meest hylarische gebeurtenissen van onze reis.
Vooral als één geit de baddans denkt te ontspringen en recht op Cees afrent, wat van onze groep wel de allerslechtste keus moet zijn....voor de geit. Want Hollandse Cees takkelt Mongoolse geit en
bevindt zich plots in zijn vuurdoop als het aankomt op geit onderdompelen. Wat Cees de rest van de dag natuurlijk doet grijnzen en grijnzen en grijnzen tot zn mondhoeken er strak van staan. We
rijden nog een paar uur verder en planten onze tentjes in een verlaten vallei ...welterusten... 06-08-2012 - BOBBELTJEBOB Hobbel hobbel knikkebollen. Omhoog, omlaag, gaten in de 'weg', plots elkaar
of het dak vastgrijpen en verderhobbelen. We kunnen niet anders dan 100% vertrouwen op Ishka en Boogii, want het landschap zegt ons niks. Geen borden, geen weg en geen uitzicht op iets anders
dan gras en gras en heuvels...tot er vanuit het niets ineens een canyon verschijnt. Oranjege rotsen schieten de lucht in als ware het een gotische kathedraal. Waar komt zoiets ineens vandaan?
07-08-2012 TOCH DOUCHEN! Boogii verrast ons vandaag met een pitstop bij een openbaar douchegebouw in de bewoonde wereld; Dalanzadgad. Wat kan een mens blij zijn met warm water! Maar we waren op
weg naar de Yolyn Am vallei, waar we tussen groene puntige bergen en achtervolgd door cavia-achtige pikabeesjes onze weg vinden naar alweer een prachtige kampeerplek aan een kristalhelder koud
stroompje. We laten onze tent snachts open, want de sterren vallen in bosjes uit de hemel...man, wat een sprookje! 08-08-2012 - EEN JAAR OP REIS! En we vieren het....met de ondergaande zon bovenop de
zandduinen van de Gobi woestijn. Hoe romantisch....oke, het is wel een belachelijk zwaar wandelingetje, 300 meter door het zand omhoog ploegen en als de zon eenmaal onder is steekt er een bries op
die de kleinste glimlach een mond vol zand oplevert...en oke we kunnen elkaar niet echt verliefd aankijken met al die korrels in ons ogen....máár we zijn een jaar op reis en we hebben het gevierd! En
nu snel naar beneden: WOEOEOEOEOEOEOEOEOEOEOEOOEI!!! 09-08-2012 - ZEG WIE RIJDT DAAR OP ZN KAMEEL DOOR DE GOBI? Ontbijtje kamelenmelk met rozijnen en gaan met die karavaan. Vandaag maken we
kennis met de kameel. Bekijk je kamelen van 10 meter afstand dan denk je 'Goh, wat een sierlijk groepje dieren ligt daar op ons te wachten, met hun lenige nekken en statige hobbels', zit je er
bovenop dan denk je 'getver'. Het boert en smakt en kreunt en briest en zucht en scheet en slobbert. En het is dat er tanden in de mond zitten, anders zou je de voorkant maar met moeite van de anus
kunnen onderscheiden. Maar verder prima beesten hoor! Op überrustig tempo dragen ze ons smorgens en eind van de middag langs zandheuvels en oasis, wat natuurlijk wel een heel bijzonder gevoel
is. Op het heetst van de dag liggen we verder in de ger...te liggen... 10-08-2012 - THE BATTLE OF THE BLACK BEATLES Hebben we het over onszelf afgeroepen? Als we smiddags terug naar onze ger wandelen
kletsen we over de zeven plagen uit de bijbel. Zat daar niet iets met sprinkhanen bij? Iets met veel insekten toch? Jeetje, hoe zou dat zijn denk je? 'Iets' besluit ons een handje te 'helpen' en nog
geen uur later worden ons door de wind duizenden kleine zwarte kevertjes bezorgd. We weten niet wat ons overkomt. Onze witte ger ziet letterlijk zwart van de beesjes en binnen is niet bespaard
gebleven. Dus bevinden ons plots midden in een slagveld; stampen, vegen, kokend water, pletten, slaan, tassen dicht, beddegoed uitkloppen en weer opnieuw beginnen....Hoe zou dat zijn, zo'n
insektenplaag? Nou, wij hebben wel een idee. Dank U! 14-08-2012 - BAAYERLA EN BAAYERSTÈ! In vier dagen schudden we ons het heen en weer, terug naar het noorden. Van ger naar kampeerplek naar ger,
langs onverwachte familiebezoekjes, veeeeeeeeel melk (merriemelk, kamelenmelk, yakmelk, schapenmelk....) en grenzeloze Mongoolse gastvrijheid. Van de woestijn over eindeloze grasvlaktes terug de
bergen in. Van oververhit naar bibberen met de houtkachel aan. Langs de oude hoofdstad, een boedhistische tempel en een penisbeeld dat vruchtbaarheid zou brengen. Te paard galopperend door de groene
heuvels onder een blauwer dan blauwe lucht. En smorgens vroeg onze ogen uitkijkend als de yaks gemolken worden, de paarden opgejaagd en de schapen losgelaten. Veel rijst, veel pasta, veel
schapenvlees. Geen douche en je behoefte doen in een houten hutje waar je gehurkt over een gat de geiten buiten probeert te houden. Dít is het Mongoolse leven. Voor ons als 'buitenstaanders'
een waaanzinnig bijzondere ervaring dat we hier wat van konden meemaken. Baayerla en Baayerste; bedankt en tot ziens! Volgende keer alles over de Russen en ons weerzien met Vlad en Tanya in
Moskou, Liefs cees en ies
"Hellooooo!" O hello! "Whas yo name?"
My name is Izzy (iselin is te lastig) "Whè ááá you fom?" I am from the Netherlands.
"?" Amsterdam? "?" Do you know England? ...France?...Germany?
"No sowy, my English only soso" No no it's very good! Uhm...do you know Europe?
"O yes! Europe! Soooo....do...you...like...China? Yes I think China is very beautiful! "Aaah senk you!
So.....do....you...like...Chinese food?" ........... Yes, I think China is very beautiful! HOEVEEL CHINEZEN PASSEN ER
IN EEN TREIN? Nou...altijd meer! Nadat we Hong Kong verlaten hebben maakt ons 'lang leve de lol en we zien morgen wel verder'-leventje, plaats voor 'lang leve de lol, maar we moeten
wel alles tot in detaill plannen, anders zit alle treinen en hostels vol'. Het is namelijk hoogseizoen en de 1.34 biljoen Chinezen gaan graag op vakantie in eigen land...zijn wij inmiddels achter.
Dus staan we plots zwetend in lange rijen te hopen op treinkaartjes. De gemiddelde treinreis duurt hier namelijk zo'n 12 uur en we hebben al snel in de praktijk ondervonden dat een bed dan de enige
optie is. Want het zitgedeelte biedt harde bankjes waar al na een uur of vijf ons rug van kreunt, de gehele nacht brandt er fel tl-licht, ieder uur loopt er een schreeuwende dame met een kar
eten voorbij, zo nu en dan steekt er iemand vrolijk een sigaret op en de smakkende slurpende en gorgelende geluiden, zonnebloemschilvers en fruitpitjes vliegen ons om de oren. Nee, dan liever een
bedje en om 22:00 het licht uit, maaaaar daarvoor moet je dus op tijd in de rij. Gelukkig weten we al snel voor zo'n tien dagen slaaptreinen en hostels vooruit te boeken en maken we na een kleine
hobbel in de weg al met al nog een mooi reisje door China. OVER DE LI RIVER DOOR HET KARST GEBERGTE Zo bezoeken we vanuit het stadje Guilin gigantische rijstterrassen en stappen we op een
typisch bamboovlot (want zo noemen ze hier een plastic vlot met motor), die ons over de Li rivier tussen de waterbuffels door, langs de spitse punten van het karstgebergte naar het stadje Yangshuo
brengt. Hier blijven we een paar daagjes hangen, want het karstgebergte is adembenemend mooi en het hostel waar we slapen serveert kipsaté met pindasaus! Dat lekkere eten wat we in Nederland
'Chinees' noemen, gnagna. Op de fiets trekken we er een dag op uit. Met twee routeboekjes, die door middel van foto's uitleggen bij welk rijstveld je links moet en bij welke boom rechts, trappen we
ons flink in het zweet. Langs eendenboerderijen, weilanden, prachtige heuvels en hier en daar een groep verdwaalde grafstenen, glimlachen we ons door tientallen dorpjes heen, waar we flink nagestaard
worden. Onze tegenliggers zijn op een hand te tellen. En terugkijkend, kunnen we dit met gemak één van onze mooiste dagen in China noemen. We sluiten Yangshuo af met een openluchtvoorstelling, in
elkaar gezet door de regisseur die ook de opening van de Olympische spelen in Beijing (2008) voor elkaar toverde. Dus zitten we anderhalf uur met open mond en een snel kloppend hart te staren naar
honderden spelers, bootjes, lampjes, vuur, waanzinnige kostuums...zucht...een spectaculaire show die we met niks kunnen vergelijken, zoals zo veel in China. WAUW! CAN I TAKE PICTURE OF YOU? Een dag
en een nacht reizen verder, Kunming. Stel je voor: een stadspark. Paadjes, bomen, vijvers vol waterlelies, romantische stenen bruggetjes én overal pleintjes. Trek een paar flinke blikken kleine
bejaarden open en zet ze verspreid in groepjes op die pleintjes neer, op ieder plein een aantal radio's met verschillende doch LUIDE opzwepende muziek, laat iedere groep één swingende danser kopiëren
en voila, je bent in China. Nou dachten wij bij het eerste groepje nog 'wat een gekke straatact, de helft weet amper de stapjes uit zijn hoofd', maar dit is waarvoor de mensen hier naar het park
komen, fantastisch toch! Hier en daar staat een groep mensen te dansen, ergens anders zitten mensen te kaarten, majongen, tai chi-en, de mensen zoeken elkaar hier op en het park is waar ze elkaar
vinden.... ...En niet alleen elkaar. Ook wij trekken flink de aandacht. We zijn lang en blond en wit en anders en dat zullen we weten ook. Het nastaren is alles behalve subtiel en daar waar een
aantal mensen nog aan ons vrágen of ze met ons op de foto mogen, steken de meeste gewoon hun mobiele telefoon in ons snufferd, KLIK. Huh? Na een beetje verwarring wisselen we al snel als ware
professionals de één na de andere 'coole' pose af, waarbij vooral Cees die een Chinees optilt erg populair blijkt te zijn, zie je het voor je? Jaja, wil je weten hoe het is om beroemd te zijn dan
moet je dus gewoon een dag door een Chinees park gaan lopen: 'You ááá sooo HENSUM!' TOT ONS ENKELS IN DE REGEN Acht uur in de trein verder, Shuhe. Een klein fijn dorpje vol ouwe huisjes,
soevenierwinkeltjes, Chinese toeristen die soeveniers kopen, paardjes en Chinese toeristen óp die paardje. Maar het is een stuk rustiger dan het populaire Lijiang hier niet ver vandaan en voor ons
een mooie plek om even niets te doen. Want als we hier aankomen begint het te regenen en regenen en regenen. Als de regen even stopt duiken we snel de schattige straatjes van Shuhe in of de markt van
Lijiang, waar ze van alles verkopen van groente en fruit tot alles dat loopt of kruipt (kip, eend, slang, kikker, insekten...) we kijken onze ogen uit...tot het weer begint te regen en we zelfs
rennend te laat zijn om doorweekte schoenen te voorkomen. Tot ons enkeles in het water sjokken we terug naar de bus. Maar het mag de pret niet drukken, want we vermaken ons binnen ook prima met
lekker eten, spelletjes, films en warme chocomel. Tis net een drie dagen tellende regenachtige zondag zullen we maar zeggen... LAAAANGE REIS NAAR EEN NOG LANGERE BUDHA Een dag en een nacht in de
trein verder, Chengdu. Terug in de stad. In het dorp Lèshán, niet ver hier vandaan, schijnt een grote Budha te staan en omdat de Taliban een tijd terug in Afghanistan een hoop Budha's opgeblazen
heeft, is deze Budha hier inmiddels de grootste ter wereld...Nou, daar zijn de Chinezen natuurlijk trots op en wij zijn nieuwsgierig. Dus maken we er met onze nieuwe Nederlandse ééndagsvrienden een
leuk dagje uit van, waarbij we er al snel achterkomen dat 'niet ver hier vandaan' in China maar een relatief begrip is. Kortom: twee stops met de metro, 15 minuten lopen, 2 uur in een gewone bus, een
half uur in een stadsbus, een half uur klimmen en ruim 2 uur stapvoets opschuiven in een rij staan we rond half vier smiddags aan de voeten van de Budha. 71 meter hoog en inderdaad een indrukwekkend
ding...waar je verder niet heel lang naar hoeft te kijken, dus draaien we ons tevreden om, om te beginnen aan onze terugweg. Nog diezelfde avond besluiten we met zn vieren om dan ook maar
meteen die typisch Chinese hotpot uit te proberen. Als je toch in China bent! Na een beetje zoeken vinden we in een grote eethal met gezellige tl-verlichting een vrije tafel met een gat. In een menu
waar overal gelukkig(!) plaatjes bij staan, wijzen we heel heel duidelijk óm de vissenkoppen, maag en andere ingewandige delicatessen heen veilige lapjes vlees, aardappel en groenten aan. En
besluiten we voor de minst spicy hotpot te gaan, HA! Binnen 5 minuten wordt er in het midden van onze tafel een soort grote wok vol pepers in het gat geplaatst met daarin nog een kleiner potje
bouillon, waar alsnog een vissenkop in drijft, ach...Vuurtje eronder en borrelen maar. Onze restaurantgenoten kijken ons afwachtend aan, want 'daar snappen die buitenlanders natuurlijk niks
van'. En inderdaad, we snappen er weinig van. Dus lopen Hilde en ies een rondje door het restaurant om af te kijken en krijgen Bas en Cees ondertussen in het Chinees uitleg van de meneer naast
ons. En dan wordt het duidelijk; hotpot is een soort vleesfondue, zolang je de juiste volgorde maar begrijpt; rauw spul in de kokende vissoep, gekookt spul in de peperpot, afblussen in een
mengseltje van olie, knoflook, peterselie en oestersaus, rijst erbij, hap, weg en de hele riedel nog een keer, superleuk! En weer een ervaring rijker. KREKELDOOSJES ZÓNDER BATTERIJEN ZEI U?
7 uur vertraging en 19 uur ín de trein verder, Xi'An. Daar waar het terracotta leger woont, een indrukwekkende hoeveelheid van ruim 6000 stenen strijders, waarvan we er een hoop te zien
krijgen, wat een verschijning! In Xi'An zelf struinen we door de straatjes van het moslim kwartier, vol stomende eetkramen en racende tuktuks. Als we binnendoor een snellere route denken te pakken
belanden we in een winkeltje met tjilpende doosjes vol échte krekels en een park met een rolschaatsbaan. Jaha, een rolschaatsbaan! Cees heeft het even nagegoogled en kwam erachter dat dit inderdaad
heel erg hip was in de jaren '70 EN (quote internet:) in China. Nou, die kans laten we natuurlijk niet schieten! Snel stormen we naar binnen met de vraag of ze ook maat Cees hebben en 3 minuten
later staan we met trillende bambi-benen op de baan. Tussen de hippe Chinese jongens met hoog opgefönd haar, strakke broeken en een nonchalante sigaret tussen hun vingers en een hoop giegelende
meiden sjeezen we rondjes op discomuziek. Na met iedereen een keer hand in hand een rondje gerold te hebben en veeeel foto's later staan we grijnzend weer buiten. Was dat net nou echt? Wat een
onverwacht wonderlijke ervaring. UREN MUREN... Via Pingyao, een prachtig oud dorpje omringd door een muur, treinen we in twee nachten naar Beijing. En hier doen we natuurlijk precies wat je hier
hoort te doen. We kruisen het plein van de hemelse vrede, waar we om 05:00 smorgens tussen duizenden Chinezen toekijken hoe de vlag gehesen wordt. We stappen vier uur lang door verboden stad, waar
we met een oortje in naar alle misterieuze verhalen over de keizers en hun vele vrouwen luisteren. Én we bewandelen de muur. DE MUUR! Een goede dag begint vroeg. Alweer staan we rond 05:00 uur
naast ons bed. Na een busrit van 3 uur stappen we met twee rugzakken vol eten en liters water de muur op. Waaaaaanzinnig! In het begin komen we nog best heel wat mensen tegen, maar na anderhalf uur
lopen is daar vrij weinig van over. Op dit stukje muur merken we ineens niks meer van een hoogseizoen en genieten we samen onder een strakblauwe lucht van de eindeloze slang die door de groene
heuvels slingert. Zo ver als we kunnen kijken is er muur en dat is lastig te bevatten vanaf een foto en een magisch gevoel als je er plots werkelijk middenin staat. We starten in een stuk
gerestaureerde muur en lopen omlaag en omhoog van toren naar toren tot de afgebrokkelde muur steeds meer geklauter en geklim oplevert en we uiteindelijk neerploffen in een lege toren. En daar zitten
we dan, saampies, met onze pistachenootjes en een ongelooflijk uitzicht, we zijn er! Dit zijn de momenten waar we over droomden voor we op reis vertrokken en in het echt blijkt het soms nog
mooier dan onze mooiste dromen... CHINA GROEIT OP JE China went. Het Chinese eten vinden we nog steeds vies, de hurktoiletten stinken en plassen zonder deur ervoor blijft een beetje gek. De
roggels vliegen hier meer dan gemiddeld over straat, eten wordt naar binnen geslurpt, de tafels plakken en het gangpad van de trein ligt standaard vol afval. Maar als je door China reist moet je dat
dus blijkbaar accepteren en er uiteindelijk maar om lachen, want dit is wat China is. En gelukkig heel veel moois meer! De mensen hier zijn zooooo vriendelijik en behulpzaam. Klinkt de Chinese taal
vaak alsof ze ons afsnauwen, dan blijkt achteraf negen van de tien keer dat ze ons een duwtje in de juiste richting gaven. Het blijft gewoon lastig als je elkaars taal niet spreekt. Maar met handen
en voeten en tekeningen en grapjes komen we best een eind. En feit blijft dat we nergens zó enthousiast onthaald zijn als door de ontelbare Chinezen die de afgelopen maand vanuit het niets een
praatje met ons aanknoopten, om zenuwachtig of hakkelend of giegelend hun Engels te oefenen of om alleen maar heel snel te zeggen 'wow, you ááá so beautiful'. Nou...dan voel je je heel gewenst en
welkom toch! Wij stappen morgen in het eerste deel van de trans Mongolië expresssssss, nog zo'n droom! En vanaf nu stukje bij beetje dichter bij thuis... We houden jullie op de hoogte! Liefs, cees en
ies ps: door slechte internetverbinding helaas nog geen foto's, hopelijk snel!
10 dagen Hong Kong blijkt achteraf gewoon China voor beginners. De mensen hier spreken meestal soms vaak bijna altijd wel een woordje of meer Engels, informatieborden zijn in het Engels, het eten is
nog heel erg veilig; Pizzahut, Starbucks, McDonalds, BurgerKing, 7eleven, de warmte is nog aangenaam, de toiletten nog ala westers model en de Hong Kongers over het algemeen supervriendelijk. Behalve
dan die mevrouw in de lift die plots ziedend tekeer gaat als Cees het verkeerde knopje indrukt. En alle Hong Kongers als ze zich in een pretpark bevinden. Want wachten in een rij is hier zoiets als
'Mens erger je niet!', waarbij je afstand tot het einde constant wordt veranderd door nonchalante voordringers... Hong Kong zelf is ronduit vermakelijk! We brengen een dag door in Ocean Park,
wat een soort Dolfinarium / Six flags / Avifauna / Artis / Tirol is. Jaja, only in Hong Kong kun je op één dag panda staren, een dolfijnenshow zien met uitzicht op zee, een hartverzakking krijgen in
een achtbaan waar je haar van overeind gaat staan, omringd worden door een inmens aquarium vol hamerhaaien en in een gondelbaan over een adembenemende kustlijn suizen. We bezoeken later nog een dag
Disneyland, wat hier een soort miniversie van die in Parijs is en ook heel heel leuk, maar Ocean Park is toch wel echt de Hong Kong bom! Op een avond komen we midden in de stad terecht in de Happy
valley race course, waar we voor het eerst in ons leven paardenraces aanschouwen. We genieten ons suf van de sfeer, het juichen, het joelen en zetten acht races in op een mogelijke winnaar. Omdat de
kansen volgens ons uitlegpapiertje goed zijn, omdat het ons favoriete getal is of omdat het paard zo'n leuke naam heeft. Want wat weten wij er nou van? Nou! Genoeg om met winst naar huis te
gaan, woehoe! Ach, Hong Kong is gewoon één groot feest, vol lichtshows, vuurwerk en chocoladeshakes. We slenteren met Chris en Lot (die we na herhaalde ontmoetingen in Zuid Amerika nu ook hier tegen
het lijf lopen) door Soho, duiken musea in, turen door de wolken heen vanaf The Peak over de skyline en lopen met grote vraagtekens over de Chinese walk of fame. Hong Kong is leuk leuker leukst!
Volgende keer China voor gevorderden? Liefs, cees en ies ps: mede mogelijk gemaakt door Joranne en alle anderen die ons om frequentere plaatsing van verhaaltjes vroegen.
Na een onvergetelijke zeiltocht tussen COLOMBIA en PANAMA zetten we 12 juni voet aan wal, klaar voor onze tour. Want na ruim 50 uur bussen, vliegen we 15 juni van ECUADOR naar Santiago in CHILI, van
waar we 17 juni naarAUSTRALIË vliegen. In Melbourne pakken we na een paar dagen een binnenlandse vlucht naar Sydney, waar we nu (as we speak) zitten te wachten op onze vlucht naar HONG KONG. We mogen
wel zeggen dat we ons aardig meten met de gemiddelde rockband on tour. Maar dan zonder joelende meiden die hun bh's naar ons gooien, zonder eersteklas vliegen en oke zonder het daadwerkelijke
concert, maar hey! We hebben niks te klagen... ....oke Cees had die joelende meiden wel leuk gevonden. Maar wat niet is kan nog komen. COLOMBIA Het land van koffie en cocaïne. Dus bussen we van
checkpoint naar checkpoint door de groene heuvels van de koffiedriehoek, tot we aan de Caribische kust omarmd worden door de tropische warmte waar we zo naar uitgekeken hadden. Colombia is groener
dan groen en ruiger dan ruig. En onze eerste stad, Cartagena, is prachtig! Huizen in alle kleuren van de regenboog, houten balkonnetjes, vrolijke dames is grote gele jurken met fruitschalen op hun
hoofd, aquariums vol frisse limonade. We kijken onze ogen uit! Maar het zijn vooral onze neusgaten die centimeters groeien van verwondering als, bij iedere stap die we zetten, honderden nieuwe en
verse fruitsoorten op ons afstuiven. Heerlijk! Welkom terug in de Cariben! FINDING DORY!.....OF DE GIDS? Apart, zo mag je onze eerste twee duiken in Colombia wel noemen. Want beide
keren vinden we onze duikgids terug in de boot, wat toch niet helemaal de bedoeling is als je de weg niet weet in zee. Maar hij laat ons twee keer achter met de boodschap "dat het allemaal maar te
vermoeiend voor hem is, dat gezwem tegen de stroming in". En de tweede keer bewaart hij deze boodschap zelfs voor ín de boot, waar we dan toch enigzins gespannen aankomen met het idee dat we hem nu
toch echt kwijt zijn. Maar goed, wij voegen ons bij de andere gids en maken alsnog twee mooie duiken. Vooral het wrak wat we tegenkomen is erg indrukwekkend, vol vissig leven en totaal begroeid
met felgekleurd koraal en schelpjes. Daar doen we het voor! SLECHTE RUM Van Cartagena verplaatsen we ons naar hostel 'Casa Felipe' in Taganga. Eén van onze favoriete hostels tot nu toe, want we
krijgen er tot ons verrassing een restaurant met Franse kok bij en dat levert natuurlijk veeeeeeel avondjes filet mignon op, lekker! Daarbij staan er ook nog eens twee altijd goedlachse praatgrage
jongens achter de bar, wat deze plek avond na avond zo gezellig maakt dat we maar moeilijk afscheid kunnen nemen. Dus blijven we een week hangen -waarom niet?- en maken we uitstapjes naar
Tyrona national park, waar we voor het eerst een nacht in een hangmat slapen, en maken we de één na de andere mooie duik. Onvergetelijk is onze eerste nachtduik, waarbij we met grote zaklampen
in het pikkedonker de diepte in verdwijnen. Want stel je voor: overal om je heen het tikken van grote kreeften die snachts nieuwsgierig naar buiten kruipen en statig door het zand struinen, een
puffer die zichzelf opblaast tot formaat skippybal, glibberige alen die ineens meer dan alleen hun kop naar buiten steken, inktvisjes en enorme uitgestrechte zeekomkommers. Het moment suprême volgt
als we op het teken van onze gids allemaal tegelijk onze zaklamp dempen en onszelf plots omringd vinden door duizenden en duizenden kleine plankton lichtjes...SPEC TA CU LAIR! Maar na een week
moeten we terug naar Cartagena, want er wacht een boot op ons. Dus halen we twee flessen rum, één voor onszelf en één voor de jongens achter de bar, als bedankje. Het zijn twee verschillende soorten,
dus zetten we de kennis van de barmannen nog even in bij het kiezen van hun eigen cadeautje; 'Zeg, welke van deze twee flessen is nou eigenlijk het lekkerst?' Antwoord: 'Beiden even slecht.'
Hmmmm....we presenteren ons goedbedoelde cadeautje dus als twee boeren met kiespijn: 'Nou dan is deze dus voor jullie! Bedankt voor een leuke week!' Niet veel later wordt er op de deur geklopt.
Roomservice, een giga pannenkoek met ijs, cadeautje van de jongens achter de bar...HA! En er vloeide die avond nog rijkelijk slechte rum. HIJS DE ZEILEN! Tien dagen zeilen van Colombia naar Panama en
terug. Een waanzinnig vooruitzicht van kleine palmstrand paradijsjes, eindeloos snorkelen, verse vis en onze allereerste keer lang op een zeilboot. Als kapitein Federico zegt dat we aan boord mogen,
staan wij dus aan het einde van die zin al grijnzend op de boot. Dit is weer zo'n droom die uitkomt. Samen met drie Australiërs, een Engelse jongen, twee andere Nederlanders, de kapitein en matroos
Armando trekken we er die avond op uit en de dagen die volgen zijn niets minder dan wat we gedroomd hadden. Tuurlijk, de eerste dag is even doorbijten. We varen twee dagen op open zee en dat is
wennen. De kapitein schotelt ons de eerste dag dan ook noodlesoep voor, want 'dat gaat er makkelijk in én uit', nou dan weet je het wel. Ons eerste nachtje rammelt letterlijk aan alle kanten, de
golven zijn als hoge heuvels die ons hoog op en diep neer duwen, zonder dat er ook maar een moment een ritme te ontdekken valt. Dus na onze eerste nacht is het stil bij het ontbijt, maar tegen
lunchtijd heeft iedereen zichzelf bij elkaar geraapt en zitten we stilletjes om de tafel. 'Het lijkt wel alsof we net van een begrafenis komen' zegt Fleur en dat somt de sfeer van dag 1 wel aardig
op... Maar vanaf hier wordt het beter. Dag 2 op zee kunnen we genieten van het uitzicht op zee en zee en zee en zee, overal waar we kijken is het tot aan de horizon water. Er zwemmen heel even
dolfijnen met ons mee, maar verder is het alleen ons en ons bootje en das best heel gek. Eenmaal in Panama brengen we elke dag door bij een andere groep eilandjes van de Guna Yala (San Blas), dat in
totaal uit ruim 360 eilanden bestaat. Bij het eerste eiland liggen we zelfs helemaal alleen. Voor heel even is dit ons eigen wereldje. Een wereldje dat niet verder rijkt dan het witte zand aan de
overkant, de hoge palmen en het helder dan helderder water om ons heen. We zijn allemaal weer even kind, zwemmen en snorkelen de hele dag rondjes om de boot en drogen ons pas af als de kapitein ons
roept. Er wordt drie keer per dag voor ons gekookt, de vis op ons bord komt zo uit het water en savonds kruipen we gerimpeld van de zee in onze hutje, wat een leven. NIÑOOOOOOO Terug aan land moeten
we snel naar Santiago, de hoofdstad van Chili. Want dat is de plek waar ons vliegtuig naar Australië vertrekt. In Santiago slapen we twee nachtjes bij een familie die we via couchsurfing.com vinden.
En zo bevinden we ons dus plots in een buitenwijk van Santiago, bij een professioneel schijdsrechter, zijn bloedmooie vrouw en hun twee-jarig dochtertje Sofia, die ons al snel tot niño en niña
benoemt, wat zoiets als jongentje en meisje betekent. Dus wisselen we twee daagjes toeristje spelen in de grote stad af met poppen spelen en dieren kleien. Een goed moment om onze opgekropte
oom en tante gevoelens eindelijk weer even te kunnen botvieren. En dat waren er inmiddels nogal wat :) SO LONG FAREWEL ADIOOOOS EN CIAO En dan is het tijd voor het grote afscheid, na ruim tien
maanden rondreizen laten we het Amerikaanse continent achter ons en stappen we voor 13 uur de lucht in. Normaal gaat er niks mis, deze keer bijna alles, wat voor de verandering ook wel eens leuk
is. Zo moeten we vlak voor we opstijgen terug om keren om een 'zieke passagier' af te zetten. In werkelijkheid is het een bezopen man die eerst flink om zich heen kotst en zichzelf vervolgens opsluit
in het toilet. Wat natuurlijk een rare volgorde is, dus dit levert ons een uurtje vertraging op. Ach...Achteraf misschien onze redding, want de overstap in Nieuw Zeeland wordt hierdoor erg krap. Dus
als de baliedames daar er achter komen dat wij geen visums voor Australië hebben (oeps!) is er geen tijd te verliezen. Onze rugzakken zitten al in het vliegtuig, dus er zit niets anders op dan als
een razende visums regelen. De dames bellen en praten als brugman, wat ons binnen tien minuten onze visa oplevert, die we niet hoeven te betalen, want 'geen tijd'. Opgelucht rennen we het tweede
vliegtuig in, waar iedereen al klaarzit. Tjee, hadden we deze keer bijna zelf voor vertraging gezorgd. En wat een geluk dat onze tassen al ingeladen waren, anders hadden we misschien niet eens mee
gemogen. Blijkt in Australië dat Cees zijn rugzak helemaal niet in dit vliegtuig zit! Wat een grap! De vliegmaatschappij beloofd de tas dezelfde avond nog thuis te bezorgen en Cees bedankt
vriendelijk, want dit scheelt hem eigenlijk gewoon zijn eigen tas dragen. En alles komt vandaag zo verrassend makkelijk op zijn pootjes terecht dat wij alleen maar zo snel mogelijk het vliegveld
willen verlaten, niet meer achterom kijken en snel Australië induiken, we made it! En Cees zn tas...natuurlijk ook! PAPIER MACHÉ EN PINDAKAAS In Australië brengen we vijf dagen bij Cees zn tante,
Lynn, door in Ocean Grove, een stil dorpje aan zee in de buurt van Melbourne. Tijd voor dubbelzoute drop, stroopwafels en boterhammen pindakaas. Buiten regent het, binnen staat de kachel aan. En zo
voelen we ons ver weg van huis even dichterbij dan ooit. Bij Lynns moeder duiken we tot ons ellebogen in de lijm als we met een groep oude dames papier maché-en. Wat natuurlijk hylarische momenten
van herhaling herhaling HERHALING voor de vergeetachtigen en HEEL HARD PRATEN voor de dovigen oplevert. En uren rummicuppen, maar dat kunnen we met geen mogelijkheid van deze dames winnen. Plus dat
één van de rummicupdames, 99jaar, iselin toevertrouwt dat ze Cees wel een mooie vent vindt, máár 'Don't worry, I'm on the pill'. Good times....good times... SYDNEY DOOR EEN INZOOMLENS Met een
binnenlandse vlucht staan we in 1,5 uur van Melbourne in Sydney. De grote stad! Met het immens wonderlijk gebouwde Opera house, hoge wolkenkrabbers, eindeloze zee in zicht en grote harten. Wat is de
Australische vriendelijkheid oneindig! Maar onze cameralens is stuk en dus zijn we genoodzaakt al dit groots vast te leggen door een inzoomlens, wat vele kleine stukjes grote stad oplevert. Maar ons
hoofd zit vol totaalplaatjes. Na een nachtje hostel verkassen we naar het huisje van Petra en Vincent die vlakbij Sydney in Mona Vale wonen. Ook weer zo'n fijn 'voor-even-thuis' omringd door
papegaaivogeltjes en tropische bomen. We bussen langs prachtige stranden naar het stadje Manly heen en weer om walvissen te spotten en haaien te staren. De laatste in een aquarium, de eerste in het
echt, eindelijk! We krijgen alleen de ruggen en staartvinnen van een groep bultruggen te zien, maar het idee van de grootsheid die daar achter schuil gaat is wonderlijk en adembenemend. Prachtig om
zo'n beest op een afstandje te volgen via het steeds weer omhoog spuwende water. Zo log en kalm en onverstoord op pad. En dan is het alweer onze laatste avond in Australië. Ons laatste avondje bij
Petra en Vincent in surogaat Nederland. Dus bakken we brownies en drinken we appelcider. Geluk kan zo simpel zijn... Nieuwsgierig waar we nu zijn? Check onze kaart! Liefs, Cees en ies ps:
FILMTIP In zomaar een bus in Ecuador worden we verrast door 'My name is Khan'. Een film die ons beide aan het lachen maakt en tot tranen toe roert. Dus mocht je hem nog niet gezien hebben...
Cuzco is als een welkome warme omhelzing die ons soms zo stevig vastpakt dat ze ons letterlijk de adem beneemd als we heuvel op heuvel af door haar prachtige straatjes struinen. Een omhelzing
die snachts even loslaat, waardoor we plots liggen te rillen in ons bed van de kou. Maar een omhelzing die er elke ochtend, zodra we naar buiten stappen, weer is en waarin we ons veels te thuis
voelen. Het is dan ook heel heel moeilijk om Cuzco achter ons te laten...dus blijven we en blijven we en blijven we...in totaal vier weken hangen. HOE LAAT ZEI JE? Leuk! Cees' muziekleraar
Alexis, heeft ons uitgenodigd om zondag om 12:30 bij hem en zijn familie te komen lunchen, dus staan we om 12:25 op zn Hollands netjes op tijd voor zijn deur...we hadden onderhand beter moeten weten.
Als we om 13:00 op het punt staan om terug naar huis te keren komt Alexis aanrennen, hij was bij zijn oom thuis, want die heeft een betere keuken, met een blender enzo. Juist. Genoeg tijd om ons nog
even door zijn huis rond te leiden, waar hij trots de ravage laat zien van het vrijgezellefeest (van zijn tante) dat gister in zijn huis plaats heeft gevonden. Met rood doorlopen ogen en een zware
kater showt hij grijnzend plastic piemels in alle soorten en maten. Ja, piemels en piemelgrapjes zijn hylarisch. 13:15 - tijd om naar oom 'Blender' te gaan om van alles...te blenden. 13:40 - met ons
handen vol potten en pannen met rauw eten gaan we naar een ander huis waar 'horno' op de deur staat. Dat betekent 'oven', dus dan weet je het wel.... 13:50 - hebben we zomaar een uurtje te doden tot
het eten klaar is. Een goed moment om wat aan de kater van Alexis te doen. Dus slaan de mannen een paar biertjes achterover en vermaken we ons op een pleintje om de hoek van 'mevrouw Oven', waar
toevallig een feest aan de gang is. Nouja, toevallig. Er lijkt in Cuzco iedere week wel aanleiding tot een feesje. En meestal komt daar dan een groot goud kruis bij kijken, een
heilige pop op een troon die ergens heen getild moet worden en dansende mensen in kleurrijke glinsterende pakken. Lang leve de Spanjaarden en hun kitscherige katholieke invloeden. Dit keer was er
overigens ook een grote aap bij, maar we weten niet waarom. 14:45 - eindelijk! Tijd om het eten op te halen, maar niet voor Alexis zich bedenkt dat hij eigenlijk niks heeft om de hete
ovenschotels in mee te nemen en we dus nog 10minuten een markt over struinen op zoek naar een papieren zak. 15:15 - de ovenschotels zijn binnen. Alexis houdt een taxi aan, huh? Blijken we aan de
andere kant van de stad bij zn schoonmoeder te gaan eten, natuurlijk! 15:30 - drie uur na afgesproken tijd komen we aan bij schoonmoeder en vriendin, dekken we de tafel, klooien we nog even met een
parasol en is het dan toch eindelijk tijd voor....lunch. Natuurlijk hebben we wél een leuke middag gehad, want we kunnen gelukkig al op het moment zelf lachen om de situatie. BLOKFLUITCONCERT Na twee
weken muziekles is het zo ver! Alexis heeft besloten dat het tijd is voor Cees om op te treden, dat onze laatste avond in Cuzco daar het perfecte moment en het restaurant van schoonmoeder Luz
daar de perfecte plek voor is. Een nieuw duo is geboren; Alexis op de gitaar en Cees op de blokfluit. Wat klasgenootjes van de Spaanse les, drie verdwaalde toeristen en natuurlijk ies in het publiek.
Ennnn om het allemaal nog wat spannender te maken komt Alexis een uur later dan afgesproken aankakken, deze keer zónder kater, maar mét drie keer toegestane alcoholpercentage in zn bloed. Met dubbele
tong houdt hij een zeeeeeeer uitgebreide speech, waarin hij vijf keer Cheese introduceert en toelicht dat hij zich wat verdrietig voelt omdat hij zijn hond vandaag moest laten inslapen. Achos. Na het
(overigens succesvolle) concert, komen we er achter dat het niet om zijn eigen hond ging, maar om een willekeurige straathond. En meld hij dat hij eigenlijk verdrietig is omdat zijn relatie vandaag
is stuk gelopen, dat dit nooit meer goed gaat komen en dat hij met deze zelfde vriendin absoluut kindjes gaat krijgen. Alexis is een beetje in de war. Misschien valt het afscheid van Cheese hem een
beetje zwaar... SAMAI WASI II Ondertussen hebben we ons de afgelopen drie weken in een hostel gesetteld waar ze maar al te blij zijn met Queso en Leche. Kaas en Melk, zo noemen ze ons hier, want Cees
lijkt op queso en dan leek het ons veel makkelijker om witte ies dan maar even Leche te noemen. De meiden van ons hostel vinden dit uiterst vermakelijk, maar onthouden onze namen direct en een
vriendschap is geboren. We mogen zelfs mee naar het 'hostel volleybal tournooi', al kan dat natuurlijk ook met onze lengte te maken hebben gehad. Bij de inschrijving wordt er zonder met de ogen te
knipperen gelogen dat wij ook in Hostel Samai Wasi werken en zo zitten we ineens met een rugnummer tussen een hoop rondvliegende ballen en hele Peruaanse support families, wat een gezelligheid. Ook
hier is het weer veel wachten geblazen, want onze eerste twee tegenstanders komen nie opdagen. Dus spelen en verliezen we uiteindelijk één wedstrijd: topdag! QUESO! QUESO! Cees heeft na één middag
kapot gaan nog niet genoeg -sporten op meer dan 3000m is niet te doen!- en besluit nog een avondje met school te gaan voetballen. Zijn entree op het voetbalveld is er één van David Beckam niveau.
Niet persé omdat hij waanzinnig speelt, maar omdat hij lang en blond is en dus direct de aandacht trekt van ieder Peruaans meisje aan de kant. Terwijl ies van een afstandje gniffelend toekijkt waant
Cees zich voor heel even een ware celebrity. Giegelende meiden drommen letterlijk om hem heen, verwachten allemaal één kus op de wang, want "dat hoort in Peru" en juichen alleen, maar dan ook echt
alleen, als Cees aan de bal is; "Queso! Queso!" Wat een verwarrende, maar heerlijke ervaring voor onze Hollandse Cees. EN DAARNA? BUSSEN BUSSEN MET JE NEUS ERTUSSEN. Na vier weken nemen we met moeite
afscheid van onze nieuwe Cuzco familie, de meiden van het hostel komen ons zelfs uitzwaaien op het busstation, slik...Maar we hebben heel wat uurtjes om uit te huilen, want we willen onze
laatste weken in Zuid Amerika graag duikend doorbrengen. Dus bussen we ons een slag in de rondte. Van Cuzco naar Nasca, waar we in een vier persoonsvliegtuigje over gigantische tekeningen
vliegen die ooit door de Inca's zouden zijn achtergelaten (Maar hoe? Waarom? Geen idee). Van Nasca via de hoofdstad Lima naar noord Peru, zand zand zand stof en zand. En als laatste nachtje Peru
(15mei) een tweesterren hotel met uitzicht op de lokale vuilverbranding: Gefeliciteerd ies! En tot slot van noord Peru zo....hup...Ecuador in. En daar zijn we nu. Vanmorgen namen we de,
voor nu even, laatste bus naar Cuenca. Zo'n fijne bus waar om 07:00 smorgens al van die donkere films vol seks en geweld aangezet worden, terwijl we om ons heen kiekeboe spelen met vierjarige
kindjes. Ja, Zuid Amerika zit vol verrassingen! En met nog een beetje bussen hopen we volgende week aan te komen bij de noordkust van Colombia. Maarja, we hebben ook hele leuke flyers liggen met last
minute aanbiedingen voor de Galapagos eilanden.... Wat het gaat worden? Dat vertellen we volgende keer. (want we hebben zelf ook eigenlijk geen idee) Tot snel, cees en ies
Getver, wat waren wij ziek! Doodmoe en toch veelal slapeloze nachten, krakende koppijn en maffe dromen. Zonder eetlust strompelen we slechtsons hostel uit voor een kopje soep en thee. We zijn in
Potosi, de hoogste stad ter wereld, 'morgen voelen we ons vast beter....' maar ook dit blijkt helaas een hoopvolle droom, twee dagen verder voelen we nog geen snars verschil. Door een luikje van 10
centimeter krijgt Cees van een vriendelijke dame hoogteziekteziektepillen die maar net door datzelfde luikje passen. Waarempel, bleken we toch echt hoogteziek te zijn! De medicijnen helpen...een
beetje. Dus kan Cees de zilvermijnen bezoeken. Het kunnen de medicijnen geweest zijn, maar Cees komt behoorlijk aangedaan terug van zijn bezoek. Filmtip: The Devil's miner (dan hoeven we het niet
proberen uit te leggen).
TUPIZA IS MIPIZA
(Hier komt de langste zin ooit:) Zodra de mijnen erop zitten zakken we af naar Tupiza, het 'wilde westen' in het zuiden van Bolivia, waar we midden in de nacht door een bus gedropt worden, die om
de één of andere reden niet Tupiza in wil rijden, maaaarrrrr ons wel netjes achterlaat met de fantastische aanwijzing 'loop op het gele lichtje af, dan komt alles goed'. Wat voelen we ons
welkom...Bij het ochtendgloren komen we erachter dat er van onze hoogteziekte geen spoor meer te bekennen is en dat we van een kleine nachtmerrie in een droom van een plek beland zijn. Tupiza is
een stoffig dorpje dat aan alle kanten omringd wordt door oranje pieken, rotsen en bergen. Dé plek om cowboytje te spelen!
PAAS ME DE ZOUT
Vanuit Tupiza starten we de tour der tours, in vier dagen jeepen we langs de letterlijke (5000m) en figuurlijke hoogtepunten van Bolivia. Als een kind zo blij stappen we de eerste dag in en worden
we vier dagen lang verrast door....tja hoe beschrijf je zoiets...de natuur is wat ons betreft de meest creatieve kunstenaar van ons allemaal, onbeschrijflijk wat we allemaal tegen zijn gekomen! De
vierde dag sluiten we onze tour af met een paasontbijt op de zoutvlaktes van Uyuni, aan zout op ons eitje dus geen tekort, wat hebben we het toch goed...en wat een bizarre wereld! Kilometers en
kilometers wit om ons heen en veeeeel inspiratie om zelf nog even de natuur te proberen evenaren in haar creativiteit...wat een toffe speeltuin!
BERGFIETSEN IN LA PAZ
Oke...mountainbiken klinkt stoerder. Maar we waren in de bergen en we hadden een fiets. Klaar voor de Worlds Most Dangerous Road? Met zweet in ons handen stuiteren we ons 64 kilometer lang een weg
naar beneden, een weg die overigens niet breder is dan de gemiddelde eettafel, inclusief bijbehorende hutsen en butsen.Van 4700 naar 1100 meter hoogte. Van de kouwe regen en sneeuw in ons gezicht
naar korte broeken, zonnebrand en muggenolie. Van 'Aaaaaaah, O nee O nee, Cees wacht op mij!' naar 'Woehoeoeoeoe jeeeeeee supergaaf! ... Zullen we nog een keer?'
MENEER EN MEVROUW POEP
Onze laatste stop in Bolivia wordt Lake Titicaca, het hoogste bevaarbare meer ter wereld. Ja, Bolivia zit vol hoogtepunten. Hier sluiten we ons vier dagen op in een kasteeltje en bezoeken we isla
del sol, volgens Inca-legendes het eiland waar de zonnegod werd geboren en daarmee hun beschaving begon. Beschaving... Op dit eiland mogen we voor de honderdduizendste keer deze reis onze namen
registreren. Dus besluit Cees ons uit balorigheid een keertje als meneer en mevrouw Poep in te schrijven, snappen ze hier toch niet. Jaja, ook onze humor stijgt in Bolivia tot grote hoogtes. En wat
voelen we ons ´lekker onbeschaafd´. Tijd om de grens over te stappen...op naar Peru!
MACHU PICCHU; MUESTRA ME TUS RICAS TETAS!
We zijn toe aan een uitdaging en wat doemt daar op aan de Peruaanse horizon?Tis Machu Picchu! 'Zullen we de Inca trail doen? Nee das zo veel lopen' Dus besluiten we de Inca Jungle trail te doen,
want dan mogen we tussen het lopen door tenminste ook nog mountainbiken, raften en ziplinen. Kortom: achthonderd foto's en nog steeds een achterlijk eind lopen verder staan we onder aan een berg en
nog eens 1650 traptreden later bestormen we dan toch eindelijk de Machu Picchu, wat een schoonheid! Chris (tijdelijke reisgenoot) besluit van het magische moment gebruik te maken om zijn vriendin
thuis eens romantisch te verrassen; hoe schrijf je '................' in het Spaans? Kijk maar bij de Peru foto's :)
SUSKE EN WISKE EN DE VLAAMSE STOOT
Cusco...de stad van het langverwachte weerzien met Chris en Lot en onze allerfavorietste Vlaamse Lise! Cusco...de stad waar Cees, inmiddelsHennie Huisman look a likeen Hans Klok wannaby, eindelijk
naar de kapper ging. De stad waar we likkebaardend chocolade maakten, waar ies voor de zoveelste keer Spaanse lessen volgt en Cees voor de verandering voor gitaarlessen koos, maar vooralsnog alleen
een blokfluit vastgehouden heeft, waar ies zo hard haar hoofd tegen onze nieuwe deurpost stootte dat ze uitgestrekt als een zeester op de grond belandde en natuurlijk de stad waar Cees voetbalde
met een rat...zes keer raak bleek nie voldoende, het arme beest zit waarschijnlijk nog ergens in een hoekje te bibberen...Kortom: DE stad waar we nog even blijven hangen.
Maar voor hoe lang?
Tot snel! Liefs, cees en ies (en deze keer speciale groetjes aan de opa's en oma's!)
DAMN! Via de vriendschapsbrug stappen we zo de grens over Paraguay in. En kabam de op één na grootste dam van de wereld presenteert zich aan ons: Itaipu. Een gratis attractie, klaar voor het grote
publiek! Dus delen wij de bioscoopzaal en introductiefilm met één gerimpeld vrouwtje en de tourbus plus live gids met twee Japanners. De Itaipu dam voorziet zo'n 90% van de Paraguyanen en 20% van de
Brazilianen van energie. We rijden er langs, onderdoor en overheen en leren zo dat het inderdaad een hele grote dam is....Dat was het dan. SPAANSE SCHELDKANONNEN Via de ruïnes van Trinidad reizen we
door naar de hoofdstad van Paraguay: Asunción. Hier betalen we maar liefst €4,- voor de beste plaatsen in het voetbal stadion: Paraguay tegen Venezuela. Hoe ze hier geld op verdienen is ons een
raadsel, want er zijn ongeveer net zoveel supporters als politie en ME. De wedstrijd op zich blijkt een hele gebeurtenis, want vanaf de aftrap zetten de supporters achter ons een scheldsessie in die
pas stopt als het einde afgefloten wordt. De meest wonderlijke Spaanse scheldwoorden vliegen ons om de oren, vaak zo agressief dat we amper achterom durven kijken. Als iemand valt, als de coach van
Venezuela buiten zijn lijntje komt, als de Venezuelanen water drinken, als Paraguay niet goed speelt, bij vrije trappen gele kaarten....En dan is er nog die arme Venzuelaanse keeper, bedolven
onder toiletpapier, 'aha, daaaaar is al het toiletpapier!' Ja, een hele belevenis, gelukkig wint Paraguay met 3-2! KOEIEN MELKEN In Asunción krijgen we een tip over een Duitser met een boerderij
vlakbij Concepción. Hier blijven we vervolgens een week hangen om te vissen, koeien melken, varkens voeren en vooral heel veel te relaxen in een hangmat, op een stoel of in een grote band in het
zwembad. Er loopt hier van alles rond, van getraumatiseerde brulaap tot blinde anaconda en papegaai met verlatingsangst, alles kan hier terecht. En dan zijn er nog de veeeeeeele kikkers van
groot tot heel groot die zichzelf ongevraagd woonruimte toe eigenen in onze douche, wastafel, toilet en stortbak. Het is ongelooflijk maar waar, dit went! DAGEN DOBBEREN Vanaf Concepción pakken
we op aanraden van de Duitse boer de Aquidaban; een vrachtboot die in vier dagen over de rio Paraguay naar een dorpje in het noorden vaart. Samen met de Australische Kat en Steve duiken we hut nummer
5 in, een piepklein kamertje met vier ieniemienie bedjes. Vier dagen eten we hetzelfde, áls we op tijd zijn! (Wanneer etenstijd is weet niemand). En een gemiddelde dag op de boot bestaat uit
wakker worden als het licht wordt, ergens tussen alle spullen en eten een plekje in een hangmat, op een bankje of anders op de grond bemachtigen (koel briesje erbij is helemaal mooi meegenomen) om te
lezen en babbelen met de locals, eens in de zo veel tijd acrobatiek in een stinkend toilethokje in een poging niets aan te raken, douchen onder een slang met rivierwater, bedenken waar je je blik op
vestigd als links én rechts van je moeders hun borsten uit hun blouse trekken om overal om zich heen kinderen te voeden (in Paraguay kunnen langgerekte borsten zelfs een hoekje om!) en staren
naar alle bezigheden aan de kant als we even stilliggen...een wonderlijke geweldige onvergetelijke ervaring, vooral omdat hut 5 de enige buitenlanders op de hele boot huisde en we dus niet anders
konden dan ons onderdompelen in het Paraguyaanse bootleven... 'HOORDE IK DAAR EEN JAGUAR BRULLEN?' Vanaf de Aquidaban schieten we met een klein bootje nog twee uurtjes verder over de rivier,
tot Estacion bilogica Tres Gigantes, een beschermd natuurgebied, waar we zonder officiële toegangspapieren uit de hoofdstad een stuk goedkoper kunnen verblijven dan met (jaja, wij begrijpen het
reizen door Paraguay inmiddels helemaal!) Dus slapen we met zijn viertjes voor een zacht prijsje in twee gigantische kamers met veranda, van waaruit Cees met Steve pirañas vist én vangt, we een
poging doen om door de jungle te wandelen, maar na het spotten van één miezerige vlinder al verslagen worden door de muskieten, en vervolgens stomverbaasd ontdekken dat we zonder moeite vanuit het
huis de hele dag caimannen voorbij zien drijven en de meest prachtige vogels neer zien strijken. En dan valt de avond...vanaf de veranda genieten we met een wijntje in ons hand tussen de palmbomen
door van een prachtige zonsondergang als we ineens een nieuw geluid horen, een soort gebrul. Terwijl Steve en Cees het geheel nog relativeren en rustig door schaken rennen Kat en ies al zenuwachtig
naar beneden. En dan, drie seconden nadat de dames de deur achter zich dicht hebben getrokken gebeurt het ongelooflijke, maar dat waar we natuurlijk allevier stiekem vurig op gehoopt hadden,
op een paar meter van het huis loopt er een heuse jaguar voorbij...en dat is echt bijzonder! Terwijl de mannen boven de zware voetstappen nog aan een wild zwijn linken, staan Kat en ies beneden
als aan de grond genageld naar de grote gevlekte kat te staren. En dan gaat ineens alles in beweging, Cees en Steve worden naar beneden geroepen, alle zaklampen worden uit de kast getrokken en samen
met al het personeel (alle drie!) rennen we naar buiten, de nacht in, op zoek...tot de schijnwerpers weer vinden...een grote luie kat staart ons van zo'n 15 meter afstand rustig aan. Best wel
spannend, best wel super indrukwekend! Met open monden, en camera's die natuurlijk allemaal geen foto willen maken, staren we voor ons gevoel eindeloos naar de jaguar, die uiteindelijk heel rustig
opstaat en met sierlijk passen de jungle insjokt...WAUW! TAXI!? Van het ene kleine bootje stappen we in het andere kleine bootje, op naar Bolivia! Er wordt ons van tevoren nog aangeboden om alvast
een taxi voor ons te bellen, zodat we eenmaal in Bolivia direct door kunnen, maar wij vinden $150,- een beetje overdreven en besluiten dat we in Bolivia zelf wel vervoer kunnen zoeken...zoals
altijd... ...alleen het eerste dorpje in Bolivia blijkt niets zoals 'altijd' te zijn. Met een kus op de wang worden we welkom geheten door een sergeant in korte broek. Hij vormt samen met 6
andere militairen, een hond, een half huis en een boot de militaire basis die deze kant van de rivier bewaakt en dat is dan ook meteen alles wat dit 'dorp' is. Dit is niet eens een officiële
grensovergang, onze stempel krijgen we pas een dorp verder. Maar hoe komen we een dorp verder? Geen bussen, geen auto's, geen taxi, we zien niet eens een weg! Noodgedwongen bellen we uiteindelijk
toch maar die dure taxi, waarop we nu dus drie uur moeten wachten... En dat is lang in deze hitte met een onafgebroken horde muskieten in de aanval. Gelukkig mogen we, nadat het ijs een beetje
gebroken is, toch het gebouw van de militairen binnen om zo lang even in de schaduw te wachten. Maar de taxi komt niet. Dus bieden ze ons een kopje thee en een droog broodje en mogen we meekijken
naar American Pie 6, een favoriet bij de jongens hier en weer een wonderlike situatie om onszelf in terug te vinden. Als het al lang donker is krijgen we te horen dat de taxi vandaag helemaal
niet komt, iets met problemen bij een checkpoint en de vraag of we een tent bij ons hebben. Omdat ons antwoord 'nee' is wordt er even later druk met stapelbedden en beddengoed gesleept, krijgen de
dames een eigen kamertje (bij de mannen slapen is geen optie) en bevinden we ons even later onder dikke muskietennetten tussen snurkende militairen. We hoeven niets te betalen, maar misschien 'zouden
we wat koekjes met de jongens kunnen delen'. De volgende dag gaat het wachten verder. Omdat er inspectie is moeten we wel buiten wachten, tot de hoge officieren weer weg zijn. De taxi is
onderweg, nog twee uur! De taxi is er bijna, nog één uur! En dan krijgen we te horen dat de taxi twee lekke banden heeft en weer is omgekeerd. Maar hij komt zekerweten vandaag, het gaat alleen
wat langer duren. De moed zakt ons een beetje in de schoenen, is er wel een taxi onderweg? Het wachten gaat verder. We spelen hinds, kaarten, lezen onze boeken uit, werken onze dagboeken bij, zetten
nog maar eens thee, ies stapt bijna op een dikke slang en als er een klein vliegtuigje met knipperende koplampen rakelings over het gebouw vliegt, worden we verzocht even onder het huis uit het zicht
te gaan staan, want het vliegtuigje mag niet zien dat er toeristen via deze onofficiële grens het land binnen komen...pfffff hoe lang nog!? En dan! Na ongeveer 24 uur wachten, is daar plotseling de
taxi! We springen letterlijk van blijdschap in de lucht, gaan nog even op de foto met onze militaire vrienden en duiken dan snelde auto in, haast een beetje bang om hem alsnog te missen, als dat
kan....op weg naar het eerste echte dorp blijkt een hobbelig modderig dichtbegroeid zandpad, geen wonder dat de taximan moeite had om hier te komen! Tijdens de 3 uur durende rit zien we bij het
ondergaan van de zon...capibara's, meer dan 30 caimannen, de meest prachtige vogels, een hert, vossen, kikkers, vleermuizen en tot slot een sterrenhemel met een maan, zo helder als we nog nooit
gezien hebben. Hadden we dat geweten... ...voor zo'n safari hadden we zo, zonder twijfel, met zijn vieren $150,- neergeteld. Ach.... Tot over een maandje, liefs cees en ies ps: er zijn foto's van
Paraguay!
